Michael Hazanavicius The Artist’te sessiz sinema dönemine çok şık ve zarif bir saygı duruşunda bulunurken, bir yandan da sessiz sinemadan sesli sinemaya geçiş dönemini Chaplin tarzında anlatarak, ustanın ayak izlerini takip ediyor. Filmdeki Valentin karakteri yer yer Chaplin filmlerinde işini kaybeden ama yine de onuruyla ayakta kalmaya çalışan, centilmenliğinden ve dünyaya bakışındaki naiflikten hiçbir şey kaybetmeyen ama içinde bulunduğu zamana da bir türlü ayak uyduramayan hüzünlü adamı hatırlatıyor. Chaplin filmlerindeki toplumsal arka planın göze batırılmadan karakterin değişimi üzerinden aktarılmasına benzer şekilde, The Artist’te de o dönemin bütün alameti farikaları sesli sinemaya geçişle birlikte ortaya konuyor. Ekonomik Buhran, işsizlik, sinemanın bir endüstriye dönüşmesi, samimiyet, sıcaklık ve zariflik gibi şeylerin yavaş yavaş yitirilmesi arka planda Valentin’in hüzünlü hikâyesinde tamamlayıcı öğeler olarak yer alıyor.
The Artist’in bir başka dikkate değer yanı da, sessiz sinema dönemine günümüzden bakan nostaljik bir bakış açısını reddetmesi. Film bir nostalji yaratmaktansa, değişimin başladığı yıllara yoğunlaşarak Valentin’in inişli çıkışlı hayat hikâyesinden sessiz sinema zamanlarındaki gibi bir kurmaca üretiyor. O dönemi sadece ekrana yansıtmakla kalmıyor, bizzat üretimini de o dönemin şartlarına uyduruyor ve bu şekilde, günümüzde de hâlâ sessiz sinema döneminin klasiklerinin yaşadığını ispatlamış oluyor. Filmden sonra salondaki herkesin filmi delicesine alkışlaşması ve uzun süre yerlerinden kalkamaması da bunun en büyük kanıtı olsa gerek. Hazanavicius sadece sessiz sinemaya ve Chaplin’e değil, esasında sinemaya dokunaklı, romantik ve incelikli bir saygı duruşunda bulunuyor; ne mutlu ki bunu seyirciye geçirebilmeyi ve bu duyguyu seyircide de yaşatmayı başarıyor.