Manisa Celal Bayar Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Gıda Mühendisliği 4. sınıf öğrencisi Abdullah Aktarlı, öyle bir proje geliştirdi ki, kazancı çok olmasa da, çok konuşuldu. Önce okulda fenomen oldu ardından Manisa’nın yerel basınında manşetlere çıktı.
Abdullah, projede birlikte çalışacağı arkadaşlarını ikna ederek başladı projeye. Ardından esnafı kapı kapı dolaşıp bisikleti üzerine kurduğu panoya reklam aldı. Sonra ver elini Manisa sokakları…
ROTA: HEDEF KİTLE
‘Puzzle Bike’ adını verdiği projede kendisi ve arkadaşları gün içerisinde belirli saatlerde reklamını aldıkları firmanın hedef kitlesine göre Manisa’nın cadde ve sokaklarını arşınlıyor. Yaklaşık 2 ay önce başlayan ve çok sayıda firmanın ilan verdiği projeye, durumu iyi olmasına rağmen ailesine yük olmamak, ihtiyaçlarını karşılamak ve tabii ki girişimcilik adına başladığını anlatıyor: “Bisikletle dolaşmayı seviyorum. Severek yaptığım bir faaliyetten nasıl gelir sağlayabileceğimi düşündüm ve bu yolu buldum. Puzzle Bike, şu an benle birlikte 20 öğrenciye iyi kötü bir gelir sağlıyor. Uygulamayı kentte daha yaygın hale getirmeyi düşünüyorum. Hatta diğer illerde de hayata geçirmeyi planlıyorum.
BİSİKLETİ KOVALAYAN AMCA
VOLEYBOL HAKEMİ
Abdullah, lise son sınıfta babasının tüm engelleme çalışmalarına rağmen voleybola ilgisinden dolayı voleybol hakemliği lisansı için kursa katılıyor ve kursu başarıyla tamamlıyor. Birkaç yıl boş geçince de eğitimin boşa alındığı tezi güçleniyor. Derken Manisa’da üniversite okumaya başladığında kendisine bir fırsat veriliyor voleybol hakemliği için. Öğrenci haliyle hiç de fena sayılmayacak bir para kazanıyor bu işten. Severek yaptığı bir işten para kazandığını görünce babası da anlıyor hatasını. 4 yıl önce başlayan Manisa Voleybol İl Hakemliği kariyeri halen sürüyor.
Proje, Manisalılar ve esnaf tarafından büyük ilgiyle karşılandı. Bir gazetede ‘Dahi adam aramızda’ diye manşet oldum. Bir üniversite öğrencisinin daha okurken kendi harçlığını çıkarma girişimleri birilerinin dikkat çekmişti. Valiye kadar gidip görüştüm. Hatta projeyle ilgili Küçük ve Orta Ölçekli İşletmeleri Geliştirme ve Destekleme İdaresi Başkanlığı’na (KOSGEB) başvurdum. Hem girişimcilik dersi alıyorum, hem de kredi çıktı. Telefonum uzun süre susmadı. Ama ilk deneme sürüşü yaptığım zamanı hiç unutamıyorum. Bir kıraathane önünden geçerken yaşlı bir amcanın taburesinden fırlayıp komik bir Modifiye edilmiş bir bisikletin arkasına reklam panosu yerleştiren Celal Bayar Üniversitesi Gıda Mühendisliği 4. sınıf öğrencisi Abdullah Aktarlı, bu projeyle harçlığını çıkartıyor. 20 arkadaşına da istihdam yaratıyor. Teker döndükçe para geliyor şekilde beni kovalaması aklımdan çıkmıyor. Acaba beni ne zannetti?
10 KİŞİDEN 9’U BU İŞ TUTMAZ DEDİ
“Bu işe kalkıştığımda zor bir yola çıktığımı biliyordum. Karşımda başaramadığım takdirde beni ezip geçecek bir pazar vardı. Tabii ki çok zorluklar çıktı ve başaramadığım çalışmalar oldu ama yine de ben bir girişimciydim ve inanıyordum kendime. Bir yıllık uğraşlarım sonucunda birçok arkadaşımın da destek ve yardımlarıyla projemin altyapı çalışmalarını sonlandırıp hayata geçirmeye başladım. Bu hiç kolay olmadı. Konuştuğum 10 kişiden 9’u hevesimin kaçması için ne varsa söylediler. Hatta bu işte ortağım olan bazı büyüklerim bile korkup “Bu proje tutmaz” diyerek inancımı kırdılar. Ben yine de onların heyecanını tekrar alevlendirip projeyi hayata geçirdim. Bu iş Temmuz ayında başladı, şimdi yaklaşık 20 üniversite öğrencisine part-time iş imkanı sağlıyor. İleride ulusal çapta Puzzlebike Franchise Network ağını kurmayı planlıyorum.”
5 YAŞINDA REKABET
Abdullah Aktarlı, girişimcilik macerasının 5 yaşında, Diyarbakır Silvan’da babasının marketine karşı başlattığı ticaret hamlesiyle birlikte filizlendiğini anlatıyor: “Babam Silvan’da market sahibi ve tanınmış bir esnaftı. Bir gün babamın karşısına geçip her biri 3’er tane olmakla beraber bisküvi ve çikolatalar istemiştim. Babam şaşkınlıkla anlam vermeye çalışmıştı bu duruma. Yüzünde bir gülümseme oluşmuş ve anlamıştı yapmak istediğimi sanırım. Aldığım ürünleri bir sebze kasasını ters çevirip üstünde sattım. İlk paramı o zaman kazanmıştım. Hem de babama rakip olarak. Marketin tam karşısına tezgahımı kurmuştum. Bu ticari hamlenin devamı geldi. Sırasıyla ayakkabı boyacılığı, seyyar marketçilik gibi işler yaptım. Maddi durumumuz iyiydi gerçi ama sanki ticaret genetik olarak bana işlenmiş gibiydi.”
MACUN PAZARLAMA
Abdullah, Vali Halil İbrahim Daşöz’e kadar çıkmış. Projeyle ilgili KOSGEB’e başvuruda da bulunmuş. Şu an “Hem girişimcilik dersi alıyorum, hem de kredi çıktı” diyor.
“Celal Bayar Üniversitesi Gıda Mühendisliği Bölümü’nü kazanmış olmamın hayatımda bir dönüm noktası olacağını bilmiyordum. Gıda Mühendisleri Odası, Manisa Genç İşadamları Derneği ve Manisa Ticaret ve Sanayi Odası ile tanıştıktan sonra çalışmalarım hızlandı. Üniversitenin ilk yılında bütün arkadaşlarımın evlerine hediye diye götürdükleri ‘Manisa Mesir Macunu’nu ben ilk bakışta “Ben bu ürünü neden satmayayım ki!” diye algıladım. Sırf bu ürün hakkında bilgi sahibi olup satabilmek için 1 haftalığına yetkili firmada part-time çalıştım. Geçen yıl Mersin’de babamın marketinde ve kapı kapı dolaşıp baharatçılara sattım. Başta babam bile inanmamıştı, hatta “Satamazsın” demişti. Ama daha satışların 2. gününde “5 koli daha iste” diye tembihleyen de babamdı. Daha sonrasında geliştirdiğim ‘Manisa & Mesir Bilirkişi Projesi’ ile 600 TL’lik bir yatırım yapıp 6.000 TL kazandım. Manisa ve Mesiri Tanıtma ve Turizm Derneği ve Turizm İl Müdürlüğü’nü arkama alarak yürüttüm projeyi. Bu dernek benim adıma Manisa Erdemli Belediyesi’ne, ilçeye bağlı Kız Kalesi Beldesi’ndeki turistlik çarşıda stant açıp satış yapabilmem için bir izin yazısı gönderdi. Yazı devletten gelince belediye de hemen izin verdi. Normalde kirası çok yüksek bir alanda bedava stant açtım. Elektrik parası bile ödemedim. 15 gün boyunca da süper satış yaptım. Bu proje ile hem Manisa’yı Mersin’de temsil ettim hem de çok güzel bir ticaret yaptım. Okuldan dolayı işi yarıda bıraktım ama devam etseydim eğer şimdi milyoner olmuştum.
üniversitehaber.com