Esma Can’ın yazısı…
Çölde yolculuk eden iki arkadaş hakkında bir hikâye anlatılır.
Yolculuğun bir aşamasında iki arkadaş tartışırlar biri ötekine bir tokat atar. Tokadı yiyenin canı çok yanar ama tek kelime etmez ve kum üzerine şu sözleri yazar:
‘BUGÜN EN İYİ ARKADAŞIM BANA BİR TOKAT ATTI.’
Yıkanabilecekleri bir vahaya rastlayana dek yürümeyi sürdürürler. Tokadı yiyen yıkanırken bir batağa saplanır, boğulmak üzereyken arkadaşı tarafından kurtarılır. Boğulmak üzere olan arkadaş tam kurtulduktan sonra bir kaya parçası üzerine şu sözleri kazır:
‘BUGÜN EN İYİ ARKADAŞIM BENİM HAYATIMI KURTARDI.’
Tokadı vuran ve sonra arkadaşının hayatını kurtaran kişi ona şöyle der; “Senin canını yaktığımda bunu kum üzerine yazdın ama şimdi kayaya kazıyorsun. NEDEN?”
Öbür arkadaş ona şöyle cevap verir: “Biri bizi incittiğinde bunu kum üzerine yazmalıyız ki bağışlama rüzgarı estiğinde onu silebilsin. Ama biri bize İYİ bir şey yaparsa onu kayaya kazımalı ki onu hiçbir rüzgar yok etmesin.”
≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈≈
Bir yarış başladı, daha çok tüketmek icin daha çoğuna sahip olmak üzerine. Hızlandıkça hayat hoyratlaştı herkes. Hızla giden bir araçta nasıl seçilebilir ki yol kenarındaki menekşe. İnceliklerimizi unuttuk, o hızla.
Oğlum bir gün bana: “Anne, uzun süredir konuşurken gözlerime bakmıyorsun.” dediğinde afallamıştım. Bu hayhuyun arasında nasıl da farkedememiştim. Kursları, ödevleri, ütülü gömlekleri, temiz nevresimleri, ayakkabasının derdine düşmüşken ben, on yaşındaki evladım ilgi açlığı çekiyormuş demek. En derin yerimden vurmuştu bu sitem beni. Günlerce düşünüp durmuştum nasılını, niçinini. Bu şehir, bu telaş yutmuş muydu beni de? Demek eşyaya ve düzene itina gösterirken, asıl olanı ıskalamıştım.
Bu çark nasıl acımasızdı ve nasıl da tüketiyordu bizleri, içimizdeki güzellikleri. Nicedir ilgi, sevgi, latife çekilmişti aramızdan. Sanki darılıp ıssız yerlere kaçmışlardı. Gücendiren bizdik onları. Can kulağıyla dinlemeyip, gönül gözüyle bakamayan zavallı insancıkların gözleri vitrinlerde ve kulakları mesaj sinyallerinde takılı kalmıştı. Bir duvarın mı yada bir insanın mı yanından geçtiğimizi bilemez olmuştuk. “Lütfen, rica ederim, buyrun,” tedavülden kalkmıştı çoktan çünkü duyunca şaşırıyor olmuştuk. Bir karganın cevizi kırmak için defalarca ağaçtan bırakışını, bir kedinin güneşte mutlu yatışını, bir balarısının çiçekteki zerafetini izleyecek sabrımız kalmamıştı.
Çıkın sokağa ve kulak kabartın etrafa. Duyduğunuz kelimeleri listeleyin, çıkarın, bölün hatta çarpın. “Satın almalıyım, mutlaka yemeliyim, giymeliyim,” ya da “kafam attı, gıcık oldum, çok ezik” türünden laflar neredeyse vird olmuş dilimize. Küpte ne varsa dışına o sızarmış ya… Kaldırımda yürürken karşıdan gelene yol vermek, garsona siz diye hitap etmek, kasiyere teşekkür etmek nadirattan sayılıyor artık. Ambulansa yol vermeyen zorbaları konu bile etmeyelim lütfen.
Kadıköy-Eminönü vapurunda tenha bir köşede iki genç kız, yanlarına otururken müsaade istememe şaşırmışlardı da hangi noktalara geldiğimizi epey düşünmüştüm dalgaları seyderken. Biraz yavaşlamalıydık, tüm yaratılmışları sevgiyle kucaklayabilmek ve paylarına düşen ihtimamı gösterebilmek için sadeleşmeliydik. Sönmeye yüz tutmuş aşk ile şevki harlandırmalıydık. Sıcacık sohbetlerle birbirimizi ısıtmalı ve muhabbet türküleri mırıldanmalıydık…