İtalyan yeni gerçekçilik akımı nedir? Yeni gerçekçilik akımının özellikleri nelerdir? Yeni Gerçekçilik akımı nasıl ortaya çıkmıştır? Yeni gerçekçilik akımının filmleri nelerdir? Yeni gerçekçilik akımının temsilcileri kimlerdir?
İtalyan Yeni Gerçekçiliği Nasıl Ortaya çıktı?
İkinci Dünya Savaşı sonra erdiğinde arkasında milyonlarca ölü, açlık ve sefalet içinde insanlar bırakmıştı. Yeni gerçekçilik akımı da İtalya’da böyle bir ortamda doğmaya başladı. Orijinal adı Neo Realismo olan Yeni Gerçekçilik “Cinema” dergisinde toplanan bir grup sinema eleştirmeni tarafından ortaya atıldı. Bu derginin yazarları arasında Michelangelo Antonioni, Luchino Visconti, Gianni Puccini, Cesare Zavattini, Giuseppe De Santis ve Pietro Ingrao gibi isimler vardı. Bu isimler şüphesiz Fransız Şiirsel Gerçekçiliğinden de etkilenmişlerdi. İtalyan Yeni Gerçekçilik akımı da kendisinden sonra gelen Fransız Yeni Dalga sinemasını etkiledi.
İtalyan Yeni Gerçekçiliği 1944-1952 yılları arasında etkili olmuştur. İlk Yeni Gerçekçi film Roberto Ressellini’nin yönetmenliğini yaptığı Roma, Açık Şehir(Roma, Città Aperta) filmidir. Filmde II. Dünya Savaşı’nın sonlarına doğru Nazi İşgali altındaki Roma şehrinde yaşayan bir grup insanın hikayesini anlatır. Yeni Gerçekçi sinemanın en önemli filmi hiç şüphesiz yönetmenliğini Vittorio De Sica’nın yaptığı Bisiklet Hırsızları filmidir. Bisiklet Hırsızları; yoksul Roma şehrinde var olma mücadelesi veren bir işçinin umut, utanç ve yitiriliş üçgeninde çırpınmasını anlatır. Film gerek yapım tekniği, gerekse de sinema estetiği açısından İtalyan Yeni Gerçekçi sinemasının simgesi olarak kabul edilir.
Vittorio De Sica’nın yönettiği 1948 yapımı Bisiklet Hırsızları filmi
İtalyan Yeni Gerçekçilik Akımının Özellikleri
İtalyan Yeni Gerçekçi sineması savaş sonrası ekonomik kargaşa ve belirsizlik ortamında ortaya çıkan yoksulluk, işsizlik, umutsuzluk ve ahlaki çöküş gibi temaları işlerler. Yeni gerçekçi sinema kamerayı stüdyodan sokağa taşımıştı. Filmlerde soyut fikirlerden çok duygulara vurgu yapılıyordu.
Sokaklarda yapılan filmlerde haliyle doğal gün ışığı daha fazla kullanılmıştır. Filmlerdeki kadrajlar belgesel filmleri andırır ve yine belgesellerde olduğu gibi kameralar elde taşınarak kullanılır. Yönetmenler genellikle profesyonel olmayan doğaçlama oynayan oyuncuları tercih etmişlerdir. Çekimler sessiz olarak yapılıyor, sesler dublajla sonradan ekleniyordu. Bu da yönetmenlere daha fazla esneklik sağlıyordu.
Yeni Gerçekçi filmlerde hümanist bir bakış açısı ön plandaydı. Klasik bir dramatik hikaye örgüsü yoktu. Edebi diyalogların yerine doğaçlama konuşmalar vardı. Düşük bütçelerle çekilen bu filmlerde kurguda da aşırıya kaçılmıyor basit kurgu teknikleri tercih ediliyordu.
1952 yapımı Umberto D. filmi İtalyan Yeni Gerçekçi akımının önemli filmlerindendir.
Yeni Gerçekçilik Akımının Filmleri
- Açık Şehir (Roma, Città Aperta, Roberto Rossellini, (1945)
- Sciuscià Vittorio De Sica, (1946)
- Paisà Roberto Rossellini, (1946)
- Germania Anno Zero Roberto Rossellini, (1948)
- Bisiklet Hırsızları (Ladri di biciclette) Vittorio De Sica, (1948)
- La terra trema Luchino Visconti, (1948)
- Riso amaro (Bitter Rice) (Giuseppe De Santis, (1949)
- Stromboli (Roberto Rossellini, (1950)
- Miracolo a Milano (Miracle in Milan) Vittorio De Sica, (1951)
- Umberto D. Vittorio De Sica, (1952)
- Sonsuz Sokaklar (La Strada) Federico Fellini, (1954)
Yeni Gerçekçilik Akımının Temsilcileri
- Federico Fellini (yönetmen)
- Vittorio De Sica (yönetmen)
- Roberto Rossellini (yönetmen)
- Luchino Visconti (yönetmen)
- Pietro Germi (yönetmen)
- Cesare Zavattini (senarist)