Abdullah Bin Huzafe es-Sehmî cok cesur bir sahabe idi.
Bizans’a esir düşmüştü ve Bizans komutanı onun cesaretini duymuştu.
Bu cesur insanı kendi tarafına çekmek isteyen Bizans komutanı Hırıstiyan olması şartı ile onu iktidarına ortak yapma teklifinde bulundu.
Fakat aldığı cevap “hayır”dı.
İşkencenin akla hayale gelmeyenini tatbik etmişler, dininden dönmeyince de idamına karar vermişlerdi.
Bu karar üzerine Abdullah ağlamaya başladı. Bizanslılar şaşkındı; zira kafasını defalarca kaynar suya sokmuşlar, atların arkasına bağlayıp sürüklemişler, bütün bunlara katlanan birinin ağlamasına anlam verememişlerdi.
Ona “Korkuyor musun?” diye sorduklarında;
“Böyle bir tek canla gideceğim diye üzülüyorum. Arzu ederdim ki başımdaki saçlarım adedince başım olsun, onları sevdiğim Allah ve Rasulu’ne feda edeyim. Ama şu anda buna sahip değilim ve sadece bir can feda edebiliyorum” şeklinde cevap vermişti.