Haşmet Babaoğlu Sabah gazetesindeki yazısında; çocuk,eğitim ve aile arasındaki uyumsuzlukları konu ediyor…
İsterseniz, inkâr etmeye devam edin…
İsterseniz, “Artık çocuklar çok zeki de, ondan!” diyerek aslında hiç inanmadığınız bahanelere sığının…
Gerçek oradan size bakıp sırıtıyor: Okullarla çocuklar arasında şiddetli bir uyumsuzluk var.
Biliyorum, salı günü çıkan “okul” yazımı bazı ebeveynler fazla karamsar bulmuşlar.
Hayır! Karamsar değilim.
Sadece mevcut tabloyu resmediyorum.
***
İnsanlık eğer modern okul düzeni dışında bir yol arar da, bulursa, gelecek için iyimser olurum.
Fakat bugün için problem yokmuş gibi yapmaktansa, problemin varlığını bilerek hareket etmek daha iyi değil mi?
Amerikalı pedagoglar neredeyse çocukların hepsinin okula istemeyerek gittiğini; hatta çocukların bilinçli biçimde bir “öğrenme direnci” geliştirdiklerini söylüyorlar..
Daha geçenlerde, Japonya’da çocukların okulda derse odaklanma oranının yüzde yirmilerin altına düştüğüne dair bir makale okudum.
Bizde durum farklı mı? Hayır!
Dünyanın her yerinde, çanlar eğitim sistemi için çalıyor.
***
Tabii problemin bir ayağı okulsa, öteki ayağı da çocuklar.
O malum klişe artık hakikati işaret ediyor: Şimdiki çocuklar çok farklı!
Otistik değiller ama istediklerinde otizmi aratacak biçimde kendilerini dışarıya kapatabiliyorlar.
Her şeyi anlıyorlar ama içlerindeki sıkıntıyı bir türlü anlatamıyor, anlamlandıramıyorlar.
Çocuksu neşe mi dediniz? Yok!
Tıpkı yetişkinler gibi artık çocuklar da neşesiz eğlencelerle vakit geçiriyorlar.
Derse, ödeve, bir konuya, hatta sevilen bir nesneye odaklanıp ilgisini sürdürebilen bir çocuk ebeveynler için büyük ikramiye çıkması gibi bir şey.
Bir de öfke konusu var. Bazen günümüz çocuklarına bakarken “iyi ki fizik bakımdan küçükler” diyorum, çünkü öfkeleri çok büyük!
***
Kendimizi kandırmayalım…
Yeni çocuklar ile hazırlıksız yakalanan eski eğitim sisteminin uyuşması imkânsız.
Özel okulların kısa süren fakat pek gösterişli “ay canım, vah canım”lı ve çocukları zorla “hobilendirme”ye dayanan yaklaşımları da bir yere kadar!
Bunları size neden anlatıyorum?
Birincisi… Çocuklar aslında acı çekiyorlar, farkında değilsiniz.
İkincisi… İlgi göstermekte sizden daha iyisi yoktur belki! Fakat ilgi, sevgi değildir. Çocuklar sevgi istiyorlar ve orada çuvallıyorsunuz.