Haşmet Babaoğlu’nun Sabah gazetesindeki yazısı…
İyiliği düşünmeden “iyi bir hayat” düşlemek! Bir düş değil, düşüş bu!
***
Modern ilişkilerin trajik sonu… “İyi ki varsın” duygusunu birbirlerine tattırarak başlıyor, “ben olmasam, sen yoktun”la tamamlıyorlar.
**
Modern ilişkilerin talihsiz gerçekliği… Hep sevdiğinden başkasını beğeniyorlar.
***
Acı çekmekten öyle korkuyorlar ki, herkesle iyi geçiniyor fakat kimseyi sahiden sevemiyorlar.
***
Bazen sırf kendimize katlanamadığımız için bir başkasında kaybolmak istiyoruz; bazen kendimizden kaçıp bir başkasına sığınıyoruz. Sevgi diyoruz bunlara. Doğru olabilir mi?
***
Ne kadar az sevinç var ve yerini belki tutar diye, ne kadar çok şımarıklık! Ne kadar az neşe var ve yerini belki tutar diye, ne kadar çok eğlence!
***
Kaybedince sızlanarak “hayat boşmuş” diyenlere gülüp geçiyorum. Kazandığında bütün samimiyetinle “hayat boşmuş” diyebiliyor musun, asıl olan o!
***
Güncelle doğrudan ilintili bir hatırlatma… Hani “settar” (örten) olacaktık? “Birbirinizin kusurlarını, ayıplarını araştırmayın.” (Hucurat, 12)
***
Bizi “yeni keşif“lere çağıran tanıtım yazıları artık midemi bulandırıyor. Keşif dedikleri çoğu zaman şehrin gözde semtlerinden birinde açılmış bir kafe veya lokanta. İçi boşalan ve sınırları gitgide daralan bir dünyayı başka hangi şey bu kadar iyi anlatabilir!