Hasan Bülent Kahraman Sabah gazetesindeki yazısında köprülerle ilgili anılarını kaleme alırken: “Osman Gazi Köprüsü ihtişamıyla içimde bir deniz üstü geçidi olarak her şeyin önünde.Osman Gazi Köprüsünü geçtim ve içimden ‘bayram hediyesini aldım” diyor.” İşte o yazı..
Kader bir köprüdür. Hayatın bir bölümünü, birçok meselesini, diğerlerine bağlar. Ama galiba köprüler de kader. Hayatları, mekânları, mesafeleri birbirine bağlıyor.
Cumartesi günü yeni açılan Osman GaziKöprüsü üstünden geçerken ve eski bir mühendis olarak ihtişamı karşısındaürperirken bunları düşünüyordum: hayatım, kaderler ve köprüler.
Gerçekten şaşırtıcı bir yapı. Ben neredeyse 12 yıl boyunca her gün Gebze‘ye gittim. ‘Kulağımın dibi’ dediğim o Gebze’ye vardığınızda bir çırpıda Körfez‘in karşısındasınız. Sonsuz mavilikte bir denizle göğün arasında köprüyü su gibi akıp, 5-6 dakikada geçiyorsunuz.
Etrafta yükselen yeni yolların, viyadüklerininşaatlarına bakıyorum. Mühendislerin, işçilerin, makinelerin karda ve kışta, sıcakta ve yağmurda, geceleri ve gündüzleri, mevsimler boyu bu dağ başlarında yaşadıklarını, yatıp kalktıklarını düşünüyorum. Yeni yapılan inşaatlar üstünden geçtiğimiz yolların ötesinde dev gibi yükseliyor. Mühendislik eğitimi sırasında bunlara ve benim çalıştığım barajlara hep birden ‘sanayi yapıları’ derdik. Sanayi yapılarından her zaman heyecan duydum. Gene yüreğimi coşku dolduruyor.
***
Hayatımın köprülerini düşünüyorum. İlk köprüler Kars‘ta gördüklerimdir. DemirKöprü beni etkilemişti ama önemli yapı TaşKöprüdür. Bir de Kars’tan İstanbul’a trenlegiderken pencereden bakar, geçtiğimiz köprüleriiçim eriyerek izlerdim.
Sonra uzun süre köprülerle hiç ilişkim olmadı. 1973 yılında İstanbul Boğaz köprüsü açıldı. O tartışmayı unutamam ama köprüden ilk ne zaman geçtiğimi bir türlü anımsayamıyorum. Derken FSM Köprüsü geldi. Yıllarca onunla birlikte yaşadım. 12 yıl boyunca üstünden geçtim, Sabacı Üniversitesine gittim.
Brooklyn Köprüsü bir efsanedir. Bilmiyorum, onun kadar şiirlere, şarkılara konu olmuş başka bir köprü var mıdır? Hayatımda en çok kullandığım köprülerden biri o oldu. Bir akşamüstü onu Nihal‘le birlikte geçmiştik.
San Francisco köprüsünü bir resim olarak unutmamam. İlk kez San Francisco’ya giderken, hayata dört eliyle sarılmış, her şeyden zevk almasını bilen, güzel, yeni olan her şeyden heyecan duyan dayım ‘ilk iş git ona benim için bir bak’ demişti. Gittim, baktım!
Edirne köprüler şehridir. Mimar Sinan‘ın Sultan Süleyman köprüsü, bana göre, orada, Muslihiddin Usta‘nın yaptığı ErgeneKöprüsü (Uzun Köprü) ile rekabet eder. Fatih Sultan için yapılmış Bönce köprüsüde başka bir dildir.
***
Paris benim için köprülerdir. Pont Neuf‘ü kim unutmuş ki, ben unutayım? Ama köprülerin kralı Pont des Arts‘dır. Ahşaptır. Şiir yüklüdür. Gene de Apollinaire‘in eşsiz şiiri yüzünden Mirabeau köprüsünü anmadan geçemem: ‘Mirabeau köprüsü altındanakar Seine/ ve aşkımız‘. ilk kez Paris’teSon Tango filminde görmüş, sonra ilk Paris ziyaretimde yakınına gitmiştim Bir-Hakeim köprüsünün. Sonra defalarca üstünden geçtim. Gene de ben Paris’te en çok St. Louis adasını kente bağlayan köprüyü severim.
yazının devamını okumak için….