Mehmet Niyazi Özdemir Yenişafak gazetesindeki yazısında “Marmara Kıraathanesi” anılarındanNihal Atsız ve İzzettin Şadan arasında geçen ilginç olayı aktarmış. Özdemir’in Ötüken yayınlarından çıkan ” Deliler ve Dahiler” kitabında anlattığı Marmara hikayelerinden ilginç bir kesit…
Biz, İzzettin Şadan’ın son yıllarına yetiştik. Başında miadı dolmuş bir fötr şapka, elinde bir baston, üstü başı orta halliydi. Onun da ikinci adresi Marmara Kıraathanesi idi. Mal sahibi Mustafa Bey, her şeyi para için yapmıyordu; mesela camın kenarına konulan masalarda oyun yoktu. Mükrimin Halil İnanç, Nuri Karahöyüklü, Saip Atademir, Orhan Münir Çağıl ve Erol Güngör gibi pek çok Profesörler, emekli öğretim üyeleri, Muzaffer Ozak gibi kanaat önderleri, Sezai Karakoç, Sedat Umran gibi şairler, yazarlar, gazeteciler, esnaflar ön kısımda otururlar, günlük politikadan, tarihi konulardan, tasavvuftan, memleketin içine düştüğü durumdan, çıkış yollarından konuşurlardı…
***
Bir gün, Osmanlı tarihinde bilhassa İslami konularda uzman olan Zira Nur Aksun, Plevne Savaşını etraflıca anlatmıştı. O masada çıt çıkmıyordu.
‘Rus ordusu pek kalabalıktı, Osmanlı ordusu da içten ihanete uğramıştı; Gazi Osman Paşa, Rus ordusunu yararken ayağına bir kurşun saplanmıştı. Bu da Osmanlı ordusunun yenilgisinin sebeplerinden biriydi…’
Ziya Nur olayı öyle güzel anlattı ki, bir iki kişi hariç herkesin gözünden yaş geldi. O sözünü bitirince Nuri Karahöyüklü şöyle söyledi:
– Kim ona Gazi unvanı vermişse şaşarım; onun boynu darağacına gitmeliydi!
Gözü yaşlı olan İzzettin Şadan karşı çıktı:
– Sen bizim son Gazimize böyle söyleyemezsin!
– Osmanlı da önemli olan savaşı kazanmaktır; savaşı kazanmayanın kellesi alınır.
İzzettin Şadan’ın gözleri alevlenir gibi oldu:
– Ama kuvvetlerin denk olması lazımdı.
– Denk olması gerekmez; birbirine göre az da olsa, Osmanlı’nın kumandanı olduğu için, düşmanı alt eder. Bunun için Osman Paşa bir haindir!
‘Osman Paşa bir haindir’ deyince İzzettin Şadan, ayağa kalktı, elindeki bastonu Nuri Karahöyüklü’nün kafasına vurmak için davranınca, dengesini kaybedip yere yığıldı. Ayağa kalkarken bağırdı:
– Vurun bu adama!
Ziya Nur Aksun, Erol Güngör, Muzaffer Ozak Hoca ve diğerleri araya girdiler. Kavgayı yatıştırdılar. Nuri Karahöyüklü bir tarafa, İzzetin Şadan’ı da başka bir tarafa çektiler. Karşılıklı söz atışmaları devam ediyordu…
***
Aradan birkaç gün geçtikten sonra barıştılar. İkisi de aynı yolun yolcusu idi, birbirinden ayrılamazdı. Yine bir gün, İzzettin Şadan Marmara’ya gelmişti; rengi soluk, yüzü terlemişti.
Cebinden çıkardığı bir mektubu masaya attı:
– Hayatım tehlikede!
Hem bileği kuvvetli, hem de yürekli bir insan olan Dursun Ali Çemberci, Marmara Kıraathanesi’ne sık gelmesede o gün ordaydı. İzzettin Şadan’ın attığı mektubu aldı ve okumaya başladı:
‘Ey topal karga; çoluk çocuğun yok, paraları yığıyorsun. Dünya da zevk ve kam alacak çok şey var; hem kendini hem de seninle beraber o zevkleri tadacakları mahrum bırakıyorsun. Sana ben ağzına layık bir hanım getireceğim; ya paraları hazır et, ya da kefenini Topal Garga!’
Dursun Ali bakışlarını ona çevirdi:
– Bundan dolayı mı hayatım tehlikede diyorsunuz!
Titreyen elleri ile enfiye çekmeye çalışırken:
– Değil mi evladım? diye sordu
– Hocam, sizi çok iyi tanıyan biri şaka yapmak için yazmış.
Terli yüzünde yeni bir alev dalgası göründü:
– Ne şakası! Baksana kefenden bahsediyor.
– Bu yaşta hanımlara pek ilgi duymayacağınızı mektubu yazan da biliyordur.
– Pek değil, hiç ilgi duymuyorum. Gençliğimde de umurumda değildi. Freud yazmazdı ama o gerçekten kadın düşmanı idi. Bugün otele çıkıp evi kiraya vereceğim, bana yardımcı olun.
İzzettin Şadan, kahvede ki cemaatten arkadaşı olan Mustafa Kuran’ın otelinden yer ayırttı.
Artık orda kalacaktı. Bu olay gazetelere intikal etti. Bunun üzerine Nihal Atsız Bey, Marmara Kıraathanesi’ne geldi:
– Sizin ciddiye alacağınızı tahmin etmiyordum. Şaka olduğunu anlamınız için muhatabı ‘ Topal Karga’ , göndereni de ‘Topal Karga’ yazdım. Sizi endişeye sevk ettiğimden dolayı üzüldüm, özür dilerim.
– Bu sözleri beni teksin etmek için söylediğini biliyorum. Artık o canavara karşı kendimi sağlama aldım, otele taşındım.
– Üzüntünü karşılayamam ama maddi zararını karşılamak isterim. Lütfen yuvanıza dönün!
– Atsız Beyciğim ortalık piç dolu! Ben bu sözlere kanacak adam mıyım?
– Sizi bütün samimiyetimle temin ederim ki bu şakayı ben yaptım.
– Ne iyi dostsun! Bunlara lüzum yok. Tarık Bin Ziyad gibi gemileri yaktım, otele çıktım.
– Ama beni vicdanımla mahkum ediyorsun hocam!
– Beni teselli etmek için söylediğini biliyorum. O piç kimse bana büyük iyilik etti. Evde hizmetlerimi göremiyordum.
Nihal Atsız hafiften terlemeye başladı.
– Ne diyeyim Hocam? Söz bulamıyorum.
– Bu konu da bana bir şey söyleme. O piçin sayesinde huzura kavuştum. Kur-an’da mealen’ Şer zannettiğimiz şeylerden hayırlar çıkartırız’ buyrulmuyor mu?
– Mademki, Kur-an’a sığındınız ben artık size ne diyebilirim?