Engin Ardıç Sabah gazetesindeki yazısında Başkanlık sistemi tartışmalarına değiniyor ve Erdoğan öncesi Cumhurbaşkanlarını tarafsızlığını sorguluyor. işte o yazı…
Güldür güldür gelen başkanlık sistemine engel olamayacaklarını anladılar, “hiç olmazsa TayyipErdoğan’ın elini kolunu birölçüde nasıl bağlarız” tasasına düştüler…
Öyle görülüyor ki, “partilicumhurbaşkanı” formülüne bilefit olacaklar!
Bunun için de, saf sandıkları Devlet Bahçeli’yi akılları sıra yönlendirmeye çalışıyorlar: Önüne konulan formüllerden bari partili cumhurbaşkanı seçeneğini onayla!
Bir gerçeği kabul ediyorlarsa anlaşalım:
Atatürk de İnönü de, mis gibi, bal gibi, sapına kadar, dibine kadar “partili” cumhurbaşkanlarıydı!
Hani o düne kadar itiraz ettikleri durum…
Celal Bayar da mis gibi partili cumhurbaşkanıydı.
Bunda da bir günahı yoktu çünkü sistemi Atatürk ve İnönü kurmuşlardı.
(Fakat partili olduğu için Bayar’a etmedikleri hakareti de bırakmadılar sonradan.
Nalıncı keseri burada da iş başındaydı.) Diyeceklerdir ki “biz 1961’de partisiz başkan düzenini kurduk“..
Hayır! Yalandır.
Cemal Gürsel de, Cevdet Sunay da, Fahri Korutürk de, Kenan Evren de, Ahmet Necdet Sezer de partili başkanlardı.
Hangi partinin mi? ‘nin!
Üstelik Sezer’in “iliklerine kadar CHP’li” gibi davrandığını görmek için desiyaset bilimi okumuş olmak gerekmiyordu.
Turgut Özal’a, Süleyman Demirel’e, Abdullah Gül’e “partiyle alakalarıyoktu” diyene gülerler.
Kayıtlı üye olmamak ya da istifa etmiş olmak ya da üyeliğinin düşmüş olması, partisiz olmak anlamına gelmez. O, kâğıt üstünde öyledir.
Partisiz olmak başka şeydir, tarafsız ve adil davranmak başka şey.
***
Yumurtladıkları yeni bir hikmet de şu: Memlekette yargı bağımsızlığı ve ifade özgürlüğü yokmuş, bu da turizmi bitirirmiş.
Turist bunları aramaz
Arasaydı, eskiden Doğu Berlin’e, Bulgaristan’a…
yazının devamını okumak için..