Günü aydınlatan güneş zannederdim yıllarca,
Sabahları uyandığımda yüzünü görene dek.
Kaç kalem eskittim anlatacağım diye satırlarca,
Ancak sulh olmuyor içimdeki cenk.
Soğuk sıvalı, rutubetli, kare kutu betonlarda büyümüş birine,
Bahçe gibi kokar ahşap binalar.
Yüksek katlardan indikçe derine,
Hayatta kalma derdi tüm apartmanı yaralar.
Ayazdan kemikleri titreten gecelerde,
Kapının önünü mesken tuttum kendime.
Beyazdan kağıda yazılmış hecelerde,
Yanının bir parçası olmak istedim dengi dengine.
Şimdi o kapının önünde beklerim yine,
Üstümde pişmanlıklar dolu takım elbisem ile.
Sen yazamadığım sayfalar gibi bembeyaz bir gelinlikle,
Başkasına yar olmaya gidersin hevesle.
Yine dönmek zorundayım rutubetli evime,
Sen belki mutlu olursun diye.
Bensiz hayat sana iyi davranır umarım,
Yaşlanırsın bahçe kokan bir ahşap evde.
İsmail Ç.