Osmanlı aydınlarının modern edebiyatın inşa sürecine katkıları neydi? Modernleşme olgusu Osmanlı’nın son döneminde nasıl kavrandı ve şiiri nasıl dönüştürdü? Bu ve benzeri soruların yanıtlarını arıyor Emine Tuğcu. Osmanlı’nın Son Döneminde Şiir Eleştiri kitabı, İletişim yayınları etiketiyle tüm kitapçılarda…
Osmanlı divan edebiyatının, modern sanat düşüncesinden farkını vurgulayan Tuğcu, Divan şiirindeki eleştirel yaklaşımı, belâgatle ilişkisi içinde inceliyor ve Osmanlı divan şiirinin 18. yüzyıldaki gözle görünür değişiminden yola çıkarak "gerçek(çi)liğin" nasıl kavrandığına bakıyor.
Kitapta yeni edebiyatın inşasında rol oynayan isimlerin eleştiri yaklaşımları, Osmanlı divan şiiri eleştiri yaklaşımından ayrılan ve ona benzeyen yönleriyle inceleniyor.
Tevfik Fikret ve Cenap Şahabeddin’in eleştirel söylemleri esas alınarak, eleştirilerde öne çıkan "hastalık", "taklit" ve "şiir dili" kavramları değerlendiriliyor. Şiirin farklı niteliklerine yapılan vurguya dikkat çeken Tuğcu, Mehmet Âkif Ersoy, Ahmet Hâşim ve Yahya Kemal Beyatlı’nın şiir için sundukları teklifleri, İkinci Meşrutiyet sonrasında baskın eğilim haline gelen "millî edebiyat" paradigması çerçevesinde tartışıyor.
Osmanlı’nın Son Dönemi’nde Şiir Eleştirisi, sadece şiir severler için değil. Modern şiirin gelişimini takip edenler için de bir yol haritası niteliğinde…