Vatan yazarı Reha Muhtar Medine’de vefat eden Akit gazetesi genel yayın yönetmeni Hasan Karakaya ile olan anısını kaleme aldı. Muhtar herkesin beni linç etmeye çalıştığı ve gizli kumpasların kurulduğu günlerde beni bu kirli tezgahtan kurtaran Hasan Kakaya’dır dedi.
İşte Reha Muhtar’ın o köşe yazısı:
Televizyonda genel yayın yönetmenliği yaptığım günlerdi…
Türkiye’de insanların, iftiralarla “suçsuz yere içeri alınmasının olağan” sayıldığını “sol dünyanın kitaplarından, romanlarından, hikayelerinden” yeterince okumuştum…
Biliyordum…
Ancak sanki bu olaylar anlatıldıkları 12 Mart; 12 Eylül gibi darbe dönemlerinde kalmıştı…
Kitaplaştırıldıkları, romanlaştırıldıkları, öyküleştirildikleri için, artık bu uygulamalar Türkiye’de göz göre göre pek yapılamazdı…
EN ZIDDIM OLAN YAZILARI ONDAN OKURDUM
Saftım; öyle inanıyordum…
Hasan Karakaya’yı yakından tanımıyordum…
Fakat yazılarını hiç kaçırmazdım…
Polemikçi, sert ve çok akıcı bir uslubu vardı…
En zıddım olan görüşleri, “en muhteşem lezzetle okuduğum yazardı…”
Hayata görüşlerime yakın olanlar ve uzak olanlar diye hiç bakmayan bir adamdım…
Bir arkadaşıma göre, siyasi olaylara yakınlığım ve siyasi duruşlardaki tavizsizliğime karşın “tamamen apolitiktim”…
KENDİSİNİ ÇOK TAKDİR EDİYORDUM
Hasan Karakaya’nın da yazılarını birçok konuda çok farklı düşünmeme rağmen, çok lezzetli buluyor, seviyor ve polemikçiliğini takdir ediyordum…
Bir akşam üstü haber geldi Hasan Karakaya’yı cinayete azmettirmekten gözaltına almışlardı…
Güya Hasan Karakaya Anayasa Mahkemesi’nin o sırada Başkan Yardımcısı olan Yekta Güngör Özden’i öldürmek için Kasım Gençyılmaz isimli biriyle konuşmuş ve onu suça azmettirmişti…
YEKTA GÜNGÖR ÖZDEN’İ ÖLDÜRMEYE AZMETTİRME
Hasan Karakaya’yı bire bir tanımıyordum…
Öldürmeye azmettirdiği söylenen Yekta Güngör Özden ise yakın bir dostumdu…
Fakat iddia bana hiçbir açıdan inandırıcı gelmiyordu…
Kalemini böylesine şehvet ve ustalıkla kullanan yazıyı hayatında bu derece içselleştirmiş bir adam, “cinayet gibi olayların içinde olamazdı…”
Hayat tecrübem bana bunu söylüyordu…
Akit ya da o sıralardaki adıyla Vakit gazetesinin, iktidarla ağır meseleleri vardı…
KUMPAS KOKUSU SEZİYORDUM
Hasan Karakaya da, o gazetenin en etkili yazarıydı…
Bir kumpas kokusu seziyordum olayda…
-“Bizim haber bültenlerinde hiç bir şekilde yer almasın bu haber…” dedim…
Hasan Karakaya’yı tanımıyordum…
Olayı bilmiyordum…
Ama sezgilerim “kumpas kokusu” alıyordu…
Ben sezgilerimin kumpas kokusu aldığı bir haberi yapmayacaktım…
Gazeteler ve televizyonlar haberi geniş verdiler…
“Vakit gazetesi Başyazarı Hasan Karakaya cinayete azmettirmekten gözaltında…” diye… Biz tek satır girmedik…
HASAN KARAKAYA SERBEST KALIYOR…
Birkaç gün sonra Hasan Karakaya’yı serbest bıraktılar…
Amaç hasıl olmuş; o saate kadar Hasan Karakaya sanki cinayet işlemiş gibi kamuoyunda itibarsızlaştırılmıştı…
Serbest bırakıldığı haberi tek sütuna giriyor, televizyonlar tek bir haber olarak geçiyor ve karakter suikasti profesyonelce işleniyordu…
Akit gazetesinin yayın politikası ve attığı manşetler ayrıydı…
Hasan Karakaya’nın yazıları ayrı…
Kaldı ki, manşetlerine karşı çıksanız da, kimselere bir “kumpas yapma hakkına” sahip olamazdınız…
Bir süre sonra telefonda kendisiyle ilk kez konuşmuş;
“yazı üslubunu beğendiğimi” söylemiş, “Geçmiş olsun” demiştim…
HASAN KARAKAYA BANA YAPILAN KUMPASI AÇIĞA ÇIKARTIYOR…
Gün geldi; benim Hasan Karakaya’ya yönelik kumpası kabul etmediğim günler geçti, bana yönelik inanılmaz bir kumpas girişimi başladı…
28 Şubat davasının başladığı günlerdi…
Şimdi kapanmış olan bir siyasi parti; 28 Şubat’ın basın ayağı diyerek bazı gazeteciler hakkında suç duyurusunda bulundu…
Suç duyurusu listesini Cumhuriyet Savcılığı’na ilettiler…
Akit gazetesinde haberi görmüştüm…
Birkaç gazetecinin adı vardı…
Hiçbir derin güçle ilişkisi olmayan benim ismim bulunmuyordu…
Ancak ne olduysa oldu, 15 gün sonra, o listede suç duyurusunda bulunulan gazetecilerin beşinin adı silindi; yerine benim adım kondu…
Şaka gibi bir durumdu…
Diğer gazetecilerin adı siliniyor benim adım özenle yerleştiriliyordu…
Korkunç bir kumpastı…
O günlerde; kimin yaptığını bilmiyordum…
Neyin döndüğünün de farkında değildim…
Çaresiz Hasan Karakaya’yı aradım…
-“Sevgili Karakaya sizin gazetede, o partinin ilk suç duyurusunun belgesi olmalı… Haber sizde çıktı çünkü… Acaba bana o orijinal belgenin bir kopyasını gönderebilir misin” dedim…
-“Ne demek?..” dedi…
– “Tabii gönderirim… Biz o belgeyi görüp haberi yaptık… İsimler değişmiş… Seninki konmuş… Acayip bir şeyler dönüyor…”
Hasan Karakaya belgeyi hemen gönderdi bana…
Bugün kimlerin bu kumpası yaptığını 5 senelik çalışmamın sonunda deşifre ediyorum…
Maalesef hayatta hiç tahmin edemeyeceğim, abi dediğim, meslektaş olarak bildiğim, siyasi hiçbir yönü olmayan, salt kişisel mesleki ihtiras ve çıkar amacıyla yapılmış kirli bir suikastti…
Beni, içeri attırmaya çalışan, benim “30 yıl meslektaşım olarak bildiğim” birisiydi…
Hasan Karakaya; bana o gün belgenin orijinalini göndererek yardımcı olmuş, kirli kumpasın karşısında “dost bir insanın varlığının” sımsıcak etkisini yüreğimde hissettirmişti…
Ölümünü duyduğumda “yüreğim sıkıştı, sızlamaya başladı…”
ADAM GİBİ ADAM; HASAN KARAKAYA…
Dost insanların, aynı görüşten olmalarının şart olmadığını anlatan en önemli insanlardan biriydi Hasan Karakaya…
“İyi insan” olmayla, “kötü insan olmak” arasındaki ayrımın;
Laiklik, Cumhuriyetçilik, muhafazakarlık, İslamcılık, başörtüsü, açık baş, kapalı baş, sıkma baş, fötr şapka ya da bol paça pantolonla ilgisi olmadığını anlatan en müstesna örneklerden biriydi…
Beni “zindanlara sokmaya çalışan insan ve yakın çevresi” güya laikti…
Ya da gazeteci görünüyordu…
Bana o sırada yardım elini uzatan adam ise, “Siyasi İslamcı” gözüküyordu…
Gerçek şuydu…
Hasan Karakaya adam gibi bir adam ve iyi bir insandı…
Dostluğunu hiçbir zaman unutmam…
Allah mekanını cennet etsin…
Allah rahmet eylesin…/Haber 7