Federico Fellini kimdir? Federico Fellini biyografi. Federico Fellini Filmleri
Orson Welles, bir zamanlar Federico Fellini’nin çalışmalarını bir kır çocuğunun büyük kent rüyaları diye tanımlayarak önemsememişti. Federico Fellini’nin Roma’sı, 1972 yılında ortaya çıktığında, Fellini’nin Rimini’nin bir taşra kasabasından geldiği, giderek daha az sevecen ve daha fazla düşmanca bir tutum takındığı Ölümsüz Kent (Alma Mater ve Büyük Fahişe) üstüne bir üçlemenin, La Dolce vita (1960) ve Satyricon’dan (1969) sonra gelen son bölümü olarak karşılandı.
Roma ve doğduğu Romagna, Fellini sinemasının iki kutbudur, kökeninin iki kutbu olduğu gibi: Bir gezgin satıcı olan babası Urbano Romagnalı, annesi Ida Barbiani Romalıydı. I vitelloni’den (1953) yirmi yıl sonra Fellini, I clowns’ta (1970) ziyaret etmiş olduğu Rimini’ye Amarcord (1973) ile geri döndü. Kendisine ilk uluslar arası ünü kazandıran ve konusu orta İtalya’nın kasvetli yaylalarında geçen film La Strada (Sonsuz Sokaklar, 1954) bile Roma ile Romagna arasında ideal bir yolculuk olarak görülebilir. Sadece iki kez, Casanova (1976) ve Ela nave va’da (Ve Gemi Gidiyor, 1983) İtalya dışına çıktı; o zaman bile çok uzaklara gitmemişti. Kırk yıllık bir dönemde, Alberto Lattuada ile birlikte yönettiği Luci del varieta’dan (Varyete Işıkları, 1950) çağdaş bir edebi kaynaktan, Ermanno Cavazzini’nin 1987 tarihli romanı II poema dei lunatici’den yararlanan tek filmi La voce della luna’ya (Ayın Sesi, 1990) dek yirmi dört film ve üç kısa film çekti.
Yeni gerçekçiliğin hâlâ hüküm süren bir gelenek olduğu sırada yapılan ilk filmlerinde bile Fellini, esin kaynağı olarak anıları ve fantezilerinden yararlanmayı tercih etti. Bu öznel ve otobiyografik eğilim, anılarını anlamlandırıncaya dek filmini tamamlayamayan bir film yönetmenini betimleyen ‘8 1/2’den (1963) başlayarak daha da belirginleşti. İyi ya da kötü, genel olarak başlıca İtalyan yönetmenlerin en otobiyografik olanı sayılan Federico Fellini, takıntının eşiğinde düşsel ve tekbenci bir imgelemin geçit töreniyle büyük bir gösteri sunar.
Onun otobiyografisi, nadiren derin bir ruh araştırması biçimini alır ve bireysel kaynağın yanı sıra kolektif kaynaklarla da beslenen coşkulu betimlemelerle kendisini ifade eder. Kendisinin olduğu kadar başkalarının anı ve fantezilerini de aktarma yeteneği yüzünden gelecekte Fellini’nin çalışmalarının, Amarcord’da geçmişe dönük olarak canlandırılan 1930’ların sıradan faşizminden 1960’lar, 1970’ler ve 1980’lerin kozmopolit Roma’sına kadar yirminci yüzyıl İtalya tarihine az rastlanır bir kavrama gücüyle yaklaşan çalışmalar olarak görülmesi olasıdır. Kuşkusuz La Dolce Vita’daki Roma yüksek sosyetesinin geniş panoramasının özel bir yeri vardır; ama İtalya ve İtalya dışında sağlam eleştirel bir fikir birliğiyle modernlik ile geçmişi anımsamanın karışımı olan “8 1/2” Federico Fellini’nin en tipik filmi olarak görülür.
Bununla birlikte, Federico Fellini bireysel filmlerin yönetmeni olmaktan çok, bir bütün olarak bir arada duran bir eserin yazarıdır.Yıllar geçtikçe, toplumun ve dünyanın, tarzların ve anlatım biçimlerinin değişmesi gibi kendisi de değişti, ama o, filmlerinde aynı temaları ve düşünceleri sürdürüp geliştirmeyi başardı.
FEDERİCO FELLİNİ’NİN FİLMLERİ
- Luci del varieta (1950)
- La sceicco bianco (1951)
- La Strada (1954)
- La Dolce Vita (1960)
- 8 1/2 (1963)
- I clowns (1970)
- Roma (1972)
- Amarcord (1973)
- Casanova (1976)
- La citta delle donne (1980)
- Intervista (1988)
- La voce della luna (1990)
KAYNAK: Dünya Sinema Tarihi – Geoffrey Nowell-Smith