1945’te İtalyan film endüstrisi sıkıntıya düştü. Bu kaos ortamında yeni Gerçeklik Akımı doğdu. Sadece gerçeği yeniden incelemeyi bir film yapımı mümkündü çünkü geleneksel yapım sallantıdaydı. Fakat bu hem politik hem de sosyal bir heyecandı. Bu akım İtalyan sinemasının yeniden doğuşunu sembolize ediyordu.
Savaştan sonra yeni gerçeklik 10 yıl sürdü. 1950lerin ortasında İtalyan muhafazakâr güçler ülke ile sosyal suskun sosyal eleştiriciliği birleştirdi. Geleneksel komedi ve melodram türleri desteklendi. Yeni gerçekçi yönetmenlerin amacı bir anti stüdyo görüntüsü idi. Hollywood un aksine doğal ışığı kullandılar. Stüdyo yerine savaşta zarar görmüş sokakları kullandılar ve tamamen doğal mimikler önemliydi. Aktörlerde doğaçlama yolunu seçtiler. Rosselini açık şehir roma filmini çekerken yeterli metraja ulaşmada bulabildiği her kaynaktan yaralandı. Rosselini dönemin ekonomik koşulları hakkında “ romanın kurtuluşundan iki ay sonra çekimlere başladık, ham film bulmak tam bir karaborsaydı. Filmi gerçek olayların geçtiği mekânlarda çekiyorduk. Para bulabilmek için yatağımı sonra komedin ve aynalı dolabımı sattım” demiştir.
Fakat yinede yeni gerçekçiler hiçbir zaman geçmişle bağlarını koparmadılar. Film türü için 1930’ların İtalyan sinemasında sık görülen entrika üzerine kurulmuş hikâyeleri terk ettiler. Öyküleme gevşekti ve dolaysız olarak tüm öyküleyici kalıplara bağlanmıyordu. De Sica’nın Ladri Di Biciclette (Bisiklet Hırsızları 1948) veya Rosseli’nin Paisa ( Hemşeri 1947) gibi en radikal yeni gerçekçi çalışmalar hiçbir zaman hikâye içinde tam olarak çözülmeyen tesadüfî detaylar içeriyordu. Yeni gerçekçiliğin iki vasfı vardı; ilki fakirlik işsizlik ve ekonomik kaos içindeki savaş sonrası tüm karakterlerin eylemlerini tanımlıyordu.
Yeni gerçekçilik İtalya’nın o günkü tarihsel koşulları ile ortaya çıkmıştır. İtalya da faşizm yenik düşmesi romanın bombalanması sşcşlyanın işgali Mussolinin fasist konsülün desteğini kaybetmesi hitlerin Mussolini’yi kukla gibi kullanması ile İtalya da büyük bir kaos yaşanmaya başladı. İki ayrı savaş yaşanıyordu, Alman ve müttefik orduları arasındaki savaş ile partizanlar ile Mussolini arasında ki savaş. 2. dünya savaşından yenik çıkan İtalya yeni gerçekler için işsizlik evsizlik kara borsa açlık fuhuş ve kimsesiz çocuklarıyla bir kaynak oldu ve günümüz sineması gerçekçilik anlayışının çıkısı oldu.
Bu akımın belli başlı yönetmen ve filmleri
LUCHİNO VİSCONTİ (The Postman Always Rings Twice /Postacı Kapıyı İki Kere Çalar.)
(Terra Trema /Yer sarsılıyor.)
(Rocco ei Suoi Fratelli /Rocco Kardeşler)
ROBERTO ROSSELLİNİ (Roma Açık Şehir)
(Hemşeri)
(Germania Anna Zero /Almanya Sıfır Yılı)
VİTTORİA DE SİCA (Sciuscia /Boyacı ya da Kaldırım Çocukları)
(Ladri Biciclette /Bisiklet Hırsızları)