Köyden göçeli yıllar da olsa nostalji peşimizi bırakmıyor. Bir yolunu bulup köydeki alışkanlıklarımızı sürdürmeyi deniyoruz. Bazen salondaki çiçekliğe maydanoz ekiyoruz, bazen balkonda tavşan besliyoruz bazen de evin çatısında mangal yapıyoruz bazen de civciv besliyoruz.
İstanbul’da özellikle bahar gelince kendini gösteren köylülüklerimizden biri de civciv beslemek. Nisan olur olmaz tahta sandıklarda pazara getirilmeye başlanan civcivler özellikle çocuklu aileler tarafından hemen kapışılıyor. Çocuklar için oyuncak gibi algılanan rengarenk civcivler büyükler için de nostalji anlamına geliyor. Tabii evin bir köşesinde veya balkonda ne kadar civciv beslenebilirse bu iş de o kadar oluyor; civcivler ya birer ikişer ölmeye başlıyor yada bahçesi olan başka bir tanıdığa zorla hediye ediliyor. Evinin bahçesi olan eski köylü İstanbullular bu konuda daha şanslı, onlar en azından civcivleri büyütüp horoz veya tavuk yapabiliyorlar.
Resimdeki civciv büyüyecek ve muhtemelen Ramazan ayında iftar sofrasına ziyafet olarak konacak. Tabi yaşayabilirse…