Modern hayat, son yıllarda hepimizin zihnine yerleştirdiği çekirdek aile kavramı ile, geleneksel aile yapısını dejenere etmiştir.
Sadece dede, nine, dayı, hala, teyze, amca yakın akrabalar arasındaki ilişkileri zayıflatmakla kalmamıştır.
Toplumun ana unsuru, en küçük temel taşı olan ailenin içerisindeki bağlılığı, birlikte düşünmeyi, birlikte yaşamayı, birlikte eğitimi, birlikte öğrenmeyi, sorumlulukları birlikte taşımayı da yok etmiştir.
Dahası var.
Evlenmek isteyen veya yeni evlenmeyi düşünen genç kız ve erkeğe, özgür olun, özgürlüğünüzden taviz vermeyin diyerek evliliğin başlarında tekil ve bireysel hayat önermektedir.
Kaynana dırdırından, kayın peder baskısından, görümce kıskançlığından, kalabalık ailenin içerisinde rahat edemeyeceklerinden bahisle, fazla gelip gitmelerin olmadığı aileden uzak bir yerde, çok küçük evlerde kendi başlarına bir hayat sürmeleri gerektiği fikrini empoze ederek hayatlarının başında onları yaşama bir sıfır mağlup başlatmaktadır.
Bu yalnızlığa ve mağlubiyete maalesef büyükler de çanak tutmaktadırlar.
Çok küçük evlere, çok büyük ev eşyalarının arasına sıkıştırılan yeni ailemiz, zaten evin içerisinde rahat hareket edemez bir halde yaşamakta değil mi?
Aile fertleri bir odadan diğerine geçerken yarım vücutla geçmekte, evin hanımı mutfakta rahat yemek hazırlayamamakta, evine misafir kabul edememekte, kendi anne babasını bile yatıracak yer bulamamakta değil mi?
Yeni hayatlarının başında ekonomik sıkıntılarla karşı karşıya bırakılan, gereksiz ve büyük ev eşyaları aldırtılarak nasıl olsa taksitle ödersiniz fikrini empoze ederek onları zora sokan ve taksitlerini ödemek için de bir kaç yıl özgürlüklerini satmak zorunda kalan bir aile türü ortaya çıkmaktadır.
Aileyi tüketim kölesi olarak inşa etmek, davranışlarını sınırlandırmak, sadece sen ve ben diye düşünmelerini sağlamak, eğer olursa bir de çocuğumuz, başkasına hayatımızda yer yok mantığını yerleştiren, sakil, toplumdan uzak, evinden sosyal hayata çıkmayan, sadece kendi gezen, kendi yiyen, tek yaşayan bir ailenin varlığıyla karşı karşıya kalmakta değil miyiz?
Evliliği geciktiren, daha rahat yaşayalım, ekonomik sıkıntı çekmeyelim karı koca birlikte çalışalım diye erkeğin yanında kadını da iş hayatına iten, evine yorgun gelen, sadece otel olarak kullanan, az sayıda çocukla yetinen, çekirdek diye adlandırılan aile tipinin sıkıntıları herkes tarafından acı bir şekilde görülmektedir.
Bu sıkıntılı aile yaşamının içerisine dahil olan çocukların yaşadıkları daha vahim bir hal almaktadır.
Doğar doğmaz yerleri anne kucağı olması gerekirken maalesef, bakıcı, yuva, kreş olmaktadır.
Anne çocuğa hasret, çocuk anne sevgisine!
Ailenin sevimli bireyleri biraz büyüdükleri zaman anne babanın çocuğuna karşı onları yetiştirmek be bilgilendirmek amaçlı tuzakları ile karşı karşıya kalmaktadırlar.
Çocuğun önüne konulan yaşına ve gelişimine uygun olmayan teknolojik aletler, çocuğun zihnini kirletmekte, algısını bozmakta ve bağımlı hale gelmektedir.
Çocuğun izledikleri, çocuklara çocukça bir yaşamı değil, büyük gibi düşünen ve yaşaması gereken birisi olmayı önermektedir.
Bu durum çocuğun ruh dünyasını karmakarışık hale getirmektedir. Çocukça aklıyla büyükler gibi yaşamaya ve davranmaya çabalamaktadır. Bırakın çocuklar çocuk akıllarıyla büyüsünler.
Aile de benim çocuğum bakın bu yaşta neler biliyor, ileri yaşlarda öğrenmesi gerekenleri şimdiden öğrendi diye sevinmektedir.
Hatta bu durumdan dolayı çocuğunun zeki, üstün zekalı olduğunu çevresine ballandıra, ballandıra anlatmaktalar. Halbuki çocuk ileri ki yaşlarda yaşayarak ve test ederek elde edeceği bilgileri doğru yanlış ayırımı yapamadan öğrenmektedir.
Bu durum çocukluğunun gereğini, yapamadan, yaşamadan, huzursuz, talepleri karşılanmadığı zaman hırçınlaşan, sürekli ağlayan, sevilmekten hoşlanmayan, otoriter, kabına sığmayan, argo kelimeleri kullanan—Dikkat edin çevrenizdeki pek çok çocuk en masum argo kelime gözüken ohaa kelimesini ne kadar sık kullanıyor.—vurup, kıran bir çocuk tipi ortaya çıkarmaktadır.
Aile de bunu çocuğunun hiperaktifliği olarak anlamakta ve bu durumdan memnuniyet duymaktadır. Bu durum çocuğun sağlığı ile problemlerin ortaya çıkmasına sebep olmaktadır.
Herkes çocuğunu çok sever. Zannetmeyin ki, çocuğunu seven sadece sizsiniz.
Küçüklüğünüzü hatırlarsanız anne babanızın sizi ne kadar çok sevdiğini görürsünüz. Üstelik onlar tek çocuklu değillerdi. Tüm çocuklarını da aynı derecede sevdiklerini, ilgilendiklerini, birine alınan şeylerin imkanlar doğrultusunda hepsine alındığını hatıralarınız size söyler.
Aile ve akraba bizim olmazsa olmazlarımızdır.
Ne kendimiz ne de başkalarına örselettirmeyelim!
Vahap Yaman