Hayrettin Karamn’ın Yenişafak gazetesindeki yazısı…
“İbadet, ubudiyet, tapınma, kulluk” kelimeleri “itaat etmek, boyun eğmek, kutsal manada saygı sunmak, en büyük bilinen ve iman edilen, her şeyi yaratan varlığa yaklaşmak için bir takım merasimler ifâ etmek ve hareketler yapmak”tır.
Bir ayete göre insanlar ve cinler “kulluk etsinler diye” yaratılmışlardır. Kâfiri mü’mini, fâsıkı âbidi, iyisi kötüsü, maddecisi ruhçusu ile bütün insanlar kulluk etmektedir; ancak kimi kula, kimi nefsine, kimi dünya menfaatlerine, kimi gazap ve ihtiraslarına, kimi gerçek diye inandığı bir hayale veya ideolojiye, kimi batıl mabutlara… kimi de yegâne ma’bud (tapılmaya layık) olan Allah Teala’ya.
Bütün hak dinler gibi İslâm’ın da gayesi insanı bütün batıl inanç ve kulluklardan kurtararak kendini ve Rabbini tanıtmak, yalnız O’na ibadet etmesini sağlamak, bütün mevcudiyetiyle O’na bağlamak ve bu bağlılık içinde gerçek hürriyete kavuşturmaktır.
İnsan mutlak manada hür değildir ve olamaz; yukarıda işaret edildiği üzere mutlaka bir bağlılığı ve kulluğu vardır; şu halde asıl kölelik ve esaret, insanın kendisinden aşağı veya ona denk olana bağlanması, kul ve köle olması, gecesini gündüzünü onun yoluna feda etmesidir. Hürriyet ise bu bağlılıklardan kurtularak büyüklük ve kemaline sınır, yücelik ve azametine hudut bulunmayan Allah’a bağlanmak, O’na kul olmak, kainata bu kulluk imanı içinde bakmak, her şeyi bu anlayış içinde yerine koymaktır.
İslâm dini bu “ebedî mutluluk vasıtası kulluğu, bu bağlılık içindeki hürriyeti” temin edebilmek için insanlığa bir iman nizamı, bir ibadet, hukuk, devlet, iktisat, cemiyet… nizamı getirmiştir. Temizlik, namaz, oruç, hacc, zekât, cihad, Allah rızası için yapılan her davranış, dua, zikir… ibadet binasının bölümlerini teşkil etmektedir.