Oruç, İslam’ın beş şartından biri. Kur’an’ın "Umulur ki takvaya erersiniz diye sizden öncekilere farz kılındığı gibi size de farz kılındı." ifadesiyle emrettiği bu ibadet hakkında konuşmalar, yazıp çizmeler Ramazan gelmeden başladı.
Kimi orucu manevi boyutuyla, kimi fıkhî hükümleriyle ele alıyor, kimi de sağlık açısından değerlendiriyor. İftar için tarifler veren şikemperverleri de unutmamalı. İnsan Yayınları’nın çıkan "İbni Arabî’ye Göre İbadetlerin Manevî Yorumları" kitabında ise oruç ibadeti, bir sufînin gözüyle anlatılıyor. M. Mustafa Çakmaklıoğlu tarafından kaleme alınan kitapta aslında oruçla birlikte pek çok ibadet ele alınıyor. İbni Arabî, orucu ‘tenzîhiyet/samedaniyet’ sıfatıyla irtibatlandırıyor. Samedaniyet hiçbir şeye muhtaç olmamayı ifade etmektedir; oruç da yemeden, içmeden, beslenmeden ve cinsel ilişkiden uzak olma hakikati üzerine ifa edilen bir ibadettir. Dolayısıyla oruçlu kişi bir anlamda bu sıfat ile ahlaklanmaktadır. Ancak samedaniyet, gerçek anlamıyla Allah’a ait bir sıfattır. Kul içinse bu durum geçici ve izafî bir sıfatlanmadır. Zaten hadis-i kudside de "Oruç bana aittir" buyurarak oruçtaki bu sıfatların gerçekte Allah’a ait sıfatlar olduğuna işaret edilmiştir. İbni Arabî, kulun durumunu ise orucunu açıp iftar etmesiyle ve Ramazan ayına mahsus olarak teravih namazlarını kılmasıyla açıklıyor. Şeyhü’l-Ekber’e göre gündüz oruç tutan kul, gece olduğunda tabiatına geri döner ve âciz, fakir, beslenmeye muhtaç bir kul olarak teravih namazında Hak Teâlâ’nın huzurunda kıyama durur.
Zaman