Çocukların en hareketli zamanları, yürümeye başladıktan hemen sonra olur. Kendi ayakları üzerinde durmaya başladıkları bu ilk dönemlerde yatağın üstünde zıpladıklarını, koltuktan koltuğa atladıklarını görmek şaşırtmaz kimseyi. Evin içinde yürürken bile en tehlikeli yolları tercih eden çocuklar, odadan çıkarken normal yoldan yürümek yerine koltuk tepelerinden hedefine ulaşmaya çalışır. Bundan çocuklar keyif alırken, onları tehlikelerden korumaya çalışan ebeveynler, çocuğunu yerinde sabit durması konusunda sürekli uyarır. Hatta birçok anne-baba, çocuğun bu hareketli halini yaramazlık olarak algılar ve tepki gösterir. Bu yüzden hemen her çocuk, ‘Kızım, niye koltukta zıplıyorsun?’, ‘Oğlum, neden koltukların üzerinde yürüyorsun, düzgünce yerde yürüsene!’ gibi bir ikazla karşılaşır.
Zaman’da yer alan habere göre zıplamak çocuklardaki ‘fiziksel gelişimin uyum süreci’ olarak tanımlıyor. Koltuğun üzerinde zıplayan bir çocuk aslında dengede durma, el kol, bacak kaslarını ortaklaşa hareket ettirme ve vücut organlarını bir uyum içinde çalıştırmak için çaba sarf ediyor. Pedagog Adem Güneş, koltuktan koltuğa zıplamaya çalışan bir çocuğun vücudu incelendiğinde onlarca sistemin birbiriyle uyum içerisinde bir iş yaptığını söylüyor. Güneş, “Çocuk zıplamak üzere yere doğru çömelirken ellerini ileri doğru itmekte, gözlerini zıplayacağı yere yöneltmekte, tam zıplama anında ayak başparmağı yere kuvvetlice basmakta, küçük ayak parmakları da ona destek sağlamaktadır. Çocuğun zıplama sırasındaki bacak kasları çocuğu bir yay gibi ileri atmaya çalışırken kolları bir kayıkçı küreği gibi ileri atmak üzere geri çekilir.” Çocuğun hedefine zıpladığı yerde dengede durabilmesi için sarf ettiği çabanın onun zihinsel gelişimi açısından oldukça önemli olduğunu belirten Güneş, çocuğun yere düşmesi ihtimalinde beynin hemen aktif bir şekilde devreye girerek önlem aldığına dikkat çekiyor. Çocuğun o düşme esnasında zarara uğramaması için beynin vücut organlarını yöneterek ani bir hamle ile ellerini yere koymaya ittiğini kaydediyor.