Günlerden bir gün ben doktor olurum ve çok sevinirim. Neyse işim vesilesiyle yurt dışına çıkmam gerekti. Ama ben hiç gitmek istemiyordum. Annnemden, babamdan ve ablamlardan hiç ayrılmak istemiyordum ama maalesef gittim..
Sonra bir gittim Bosna Hersek’e .. Yani indiğim anda kalbim pıt pıt atıyordu ve sonunda eve yerleşmiştim. Her telefona baktığımda bütün aile ve en önemlisi memleketimi özlüyordum. Sonra ben hastaneye girmiştim ve o sırada eve hırsız girmişti ve bütün herşeyimi almıştı ve ben çok üzülmüştüm. Ama en çokta Karabük’teki fotoğraflarımın çalındığında…
Sonra uyuklamıştım ve rüyamda insanlar memleketine gidemeyeceksin diye dalga geçiyolardı. Sonra tam işim bitti dönücektim mis kokulu memleketime ama corona virüs nedeniyle dönemedim. Hep Karabük’ün kokusuna hasret kalmıştım zaten işsizdim orada ve cebimdeki 300 lirayla 3 ay dayanmam lazımdı ve ben hep makarna yiyordum.. Kara lahana sarmasını çok seviyordum ama orada yiyemiyordum ve dışarıda çıkamıyordum.
Bol bol telefonumdaki fotoğraflara bakıyordum ve İstanbul’daki boğaz kokusunu da özlemiştim ve dışarı çıkmış tam marketten bir şeyler alacaktım ama markete giremedim. Çünkü ırkçı eylemler yapıyolardı. Ben dedim ki onlara; siz Türklerden ne istiyorsunuz diye onlarda cevap veremeden gittiler ve benim de yaramı tazelemiş oldular..
Ve artık memleketime gidecektim çok heyecanlıydım ve binmiştim uçağa içim içime sığmıyordu. İnmiştim ve çok derin bi nefes almıştım bu memleketimin güzel kokusuydu. Hemen girmiştim denize ve o tuzlu suyu bile özlemiştim sonra hemen gittim Karabük’e.. Çıktım balkona çayımıda içtim ve böylece memleket özlemi artık bitmişti..
(Efe Can Çayır, Karabük Yenice’de ikamet etmekte ve 6. sınıfa gitmektedir.)