Kararmış gönlün ey gafil, nasihat neylesin sana. Hacerden katıdır kalbin, öğüt kar etmeyen insan. (Niyaz-i mısri)
Kanaat nedir bilmez insan. Hep ister, hep bir karşılık bekler. Sanki hiç yaşlanmayacakmış, düşmeyecekmiş, ölmeyecekmiş gibi. En iyi onun olmalı. En iyi araba, en iyi ev, en iyi aşk ve daha ne kadar en iyi varsa…
Bir şey yapılacaksa eğer, bunu yapan karşı taraf olmalı. Yani anlayacağın, insan hep bekler. Bazen bir adım, bazen bir ses ve bazen de bir hareket.
İşin garip tarafı ise, yapılanlar bir şey değiştirmez. Aklında hep deli deli sorular ve onlarca düşünce. Hani Farsçada derler ya: ‘Yek katre-i hünest, sad hezaran endişe’ yani bir damla kan ve sayısız endişe. İşte insan tam olarak budur. Sabır nedir bilmez, gülmek nedir bilmez, vefa nedir, anlayış nedir bilmez.
Sonra bir an gelir, bir şey yolunda gitmez ve her şey rayından çıkar. Sanki tüm şerler onu bulmuş gibi. Hepsi ard arda dizilmiş, o anı beklemiş gibi.
Bir an isyan eder ve hemen ardından zihnini toparlayıp imanını yoklama ihtiyacı hisseder. Acaba der. Acaba hangi imani noktada bir eksiklik yaptım da , Rabbimin verdiğine rıza göstermem gerekirken böyle isyankar bir hale bürünüyorum diye merak eder.
Herkesin nedeni farklıdır ama nedeni bulduktan sonra çıkarılacak sonuç aynıdır. ‘ACI’
Evet, acı büyük bir servettir. Acı, yaşıyor olmamızın ve hala bir şeyler hissediyor olmamızın göstergesi değil midir? Hayatta her şey dört dörtlük olsa ve hiçbir sıkıntı olmasa , yaşamın ne önemi kalırdı ki? İstediğimiz her şeye anında ulaşabilseydik, hayal etmenin bir manası kalmazdı inanın. Hayalleri olmayan bir insanınsa, yaşamda bir yer tutması beklenemez.
Dedim ya: acı büyük bir servettir. Şer görünse de, sonucu hayr olabilir.
Bitirmeden önce bir şiirle veda etmek isterim. Derler ki:
‘Hak şerleri hayr eyler, Zan etmeki ğayr eyler, Arif anı seyr eyler, Mevla görelim neyler, Neylerse güzel eyler’