Mimar Sinan‘ın “ustalık eseri” Selimiye Camisi, serhat boyunda yıllara meydan okumaya devam ediyor.
UNESCO‘nun 2011’de ilk kez bir camiyi kültürel eser listesine almasıyla dünya çapındaki ünü daha da artan Selimiye Camisi, barındırdığı özellikleri ve ihtişamlı yapısıyla dikkati çekiyor. Türk-İslam sanatının zirvesi, Mimar Sinan’ın “Ustalık eserim” dediği Selimiye Camisi, bünyesinde birçok ilki barındırıyor.
Mimarlık biliminin çözmekte güçlük çektiği 8 sütuna dayalı kasnak tekniğiyle tek kubbe şeklindeki cami, bir kalem şeklinde semaya uzanan ve Delhi’deki Kutb-Minar’dan sonra en yüksek minare özelliğini taşıyan 85 metrelik minareleri, hünkar mahfili, mermer kaplı minberi, çinileriyle ziyaretçilerini büyülüyor.
Selimiye Camisi, aydınlatmasının sağlandığı çoklu pencere sistemiyle de bir çok camiden mimari anlamda ayrılıyor.
Camiye yüklenen anlamlar
Dönemin teknolojisi düşünüldüğünde “imkansız” denilen birçok mimari tekniğin başarıyla uygulandığı camide detaylar da dikkat çekiyor.
Tek kubbeli olmasının Allah’ın birliğine yorumlanması, dört minarenin dört halifeyle özdeşleştirilmesi, pencerelerin beş kademeli oluşunun İslam’ın şartlarını simgelediği, dört vaaz kürsüsünün dört mezhebe işaret ettiği ve minaredeki 12 şerefenin namazın 12 farzı olduğuna yönelik inanışlar hala canlılığını koruyor.
İnşasına 1568’de başlanan ve 7 yılda tamamlanan Selimiye Camisi’nin temelinin oturması için 2 seneye yakın beklendiği de rivayetler arasında yer alıyor.
Bu arada tarihçiler, hastalığı nedeniyle vefat eden ve caminin açılışını göremeyen 2. Selim’in, ihtişamlı camiyi İstanbul yerine neden eski başkent Edirne’de yaptırdığını ise değişik şekillerde açıklıyor.
Avrupa’ya yapılan seferlerin artması, 2. Selim’in şehzadeliği sırasında vaktinin çoğunu Edirne’de geçirmesi ve kentin Rumeli’nin kapısı olarak görülmesi bu açıklamalardan bazıları.