İsmail Kılıçarslan’ın Yenişafak gazetesindeki yazısı…
Geçenlerde, soğuk bir İstanbul gününde, Haşmet Babaoğlu‘nun pederini Karacaahmet’ten yolladık ahirete. Cenaze namazı biter bitmez başlayan yağmur, biz cenazeyi defnedene kadar sürdü. Hüsamettin amcayı ‘rahmet’le uğurladık.
Cenaze törenlerinde insanın üzerine ya hakiki bir olgunluk ya da sahte bir üzüntü çöker malum. ‘Hüsamettin amcanın cenazesine gelen hemen herkeste hakiki bir olgunluk vardı’ desem abartmış olmam sanırım. Orada bulunan herkes ‘orada olması gerektiği’ için değil, ‘orada olmak istediği’ için oradaydı gibi geldi bana. Olgunluk da bundan kaynaklanıyordu kuşkusuz.
Mezar başında Kur’an-ı Kerim okunurken hemen sol çaprazımda Markar Esayan duruyordu. Yüzüne baktım. Onun o aydınlık, güzel yüzüne. Küreği eline alışını, çamura dönmeye durmuş toprağı mezara atışını izledim.
Sonra aklıma ‘Ermeni’ kelimesi geldi. Sonra aklıma ‘Hristiyan’ kelimesi geldi. Markar abinin Ermeni ve Hristiyan olduğunu, ilk kez bir Müslüman’ın cenazesinde, Markar abi bir Müslüman’ın mezarına toprak atarken düşündüğümü fark ettim. Genişçe gülümsedim. Uzun süredir düşündüğüm şey, Hrant‘ın yüzüne bakarken, Markar abiyi dinlerken düşündüğüm şey netleşti kafamda. Paskalyada Hristiyan komşularına çörek hazırlayan Müslümanlar; Ramazan’da sokakta yemek yiyen çocuklarına kızan Rumlar birer ‘nostalji unsuru’ olmaktan çıktı böylelikle zihnimde.
Hani Efendimiz(sav) ‘Cebrail bana komşu hakkını öyle anlattı ki, komşuyu komşuya mirasçı kılacak zannettim’ buyuruyor ya. Tam öyle.
İdeolojiden, dinden, ırktan, zenginlikten daha önemli ve daha yukarıda bir şeydi Markar abinin attığı toprak. Merak etmeyin. Böyle deyince, ‘ideolojilerin, dinlerin, ırkların canı cehenneme’ demiş olmuyorum. Sadece, ‘insan insanın kurdudur’ sözünü lanetliyor ve ‘insan insanın yurdudur sözünü önemsemek gerekir’ diyorum.
Bunu anlamadıkça ‘aramızda’ olan bitenin neredeyse hiçbir önemi yok bence.
O yüzden sana ‘komşuluk’ vasiyetimdir Markar abi. Senden önce ölürsem, benim de mezarıma toprak at e mi?