Fatma Barbarosoğlu’nun Yenişafak gazetesindeki yazısı…
I-
Minibüsteyim. Karşımda 35-40 yaşlarında iki kadın. Birisi kesik kesik bir şeyler anlatıyor. Cümlelerinde neredeyse yüklem bile yok. Özne var, özne ile ilgili konuşanın hükmünü ifade eden jest ve mimikler var. Burun kıvırma, gözleri kısma, eli havada yarım daire olarak çevirmek gibi hareketler.
Muhatabı ne anlıyorsa anlıyor, ki bence yüklemi olmayan bir cümleden bir şey anlaşılmaz, muhatabına ait bir duyguya tanık olunabilir sadece ah gibi oh gibi vah gibi; fakat dinleyen anlatanın yüklemsiz cümlelerine sonuna kadar katılıyor. Aynen aynen diyor. Katılışının şiddetini tekrarladığı aynenler ile ortaya koyuyor.
Kesik kesik konuşan, salakların Ayten’i nolcak diye bir cümle kuruyor. Muhatabı AYNEN diyor.
Bunun annesi de zaten diyor konuşan. Dinleyen aynen aynen diye tamamlıyor.
II-
Ekranda tartışıyorlar. Ben onların radyodan tanığıyım. Sunucu, Türkiye’nin Suriye politikasını reklamlardan sonra tartışmaya devam edeceğiz şimdi kısa bir ara demeseydi, imkanı yok katılımcıların neye dair tartıştığını anlayamazdım. Aralarından birisi “Babanız zurna çalar mıydı padişahım” diye konuşuyor bir başkası ona, bu söyledikleriniz hiç de bilimsel değil diyor ekranda başarı ile oturmayı tercih eden üçüncü kişi AYNEN AYNEN diyerek birbirine zıt görüşler ileri sürenlere KATILIYOR.
Yaşadığımız gerçek bu olunca, mizah için yapılabilecek bir şey kalmıyor.
Mizah dergisi değil bence “kahır” dergisi çıkaralım.
III-
Muhatabına “aynen öyle” diye cevap verenler esasında ne demiş oluyor? Daha fazla devam etme. Böyledir bu işler. Öfkende haklısın. Kırgınlığın senin olsun mu DİYORLAR?
Pek sanmıyorum. Aynen öyle dedikçe sanki daha çok öfkelen. En büyük öfke senin hakkın diyorlar. Daha daha diye tempo tutmanın yeni tarzı AYNEN. AYNEN. AYNEN…
Ya da şu mu: Sen paralan, parçalan, ben kılımı kıpırdatmayayım ama bu parçalanma sonucu payına bir ganimet düşerse eğer, yarısı AYNEN benim.