Röportaj: Selim Sebilci
Cemil Meriç’in ifadesiyle “hür tefekkürün kalesi” olan dergiler… Uzun bir zaman dergilerin ve dergiciliğin merkezi İstanbul idi; hâlâ da öyledir. Sanatın –özelde edebiyatın- merkezi İstanbul olduğu için bu böyledir sanırım… Doğrudur da… Ancak son yıllarda taşradan da iyi işlere imza atan nitelik çıtası yüksek dergiler çıkmaya başladı.
Eskiden taşra dergisi denilince tasarımından içindeki yazılara varana değin “basitlik” ve “söz kalabalığı ile edebiyat yapmak” akla gelirdi. Aslında merkezi İstanbul olduğu halde taşra dergisi sınıflandırmasına giren dergiler de yok değil.
Bu 
seri konuşmalarda ana akım dergilerden uzakta, taşra dergilerinin dinginliğinde konaklamaya çalışacağız. Biz burada taşra kelimesi ile ana akım dergilerin dışındaki dergileri kast etmiş oluyoruz. Yani ana akım dışında yer aldığı halde nitelik çıtası ana akım seviyesinde olan dergilerdir konuştuklarımız. İşte bunlardan birisi de KAVİL dergisi…
Kavil dergisi genel yayın yönetmeni Atiyye Küçük ile yayıncılık serüvenlerini, dergiciliği ve projelerini konuştuk.
Önce sizi tanıyabilir miyiz?
Faniyim…
Kavil, nasıl doğdu? Kavil, ne demek?
Kavil söz ve itaat manalarına geliyor. Kavilin doğuşu 2007’nin nisan ayıdır. Herhangi bir plan yapılmaksızın öylesine başladı ve hala öylesine devam ediyor. Başlarken büyük hayaller kurmadık ileriye dair, hala da kurmuyoruz. Zamanın ne getireceği belli olmadığı için bir sonraki sayı için de kimseye garanti vermiyoruz. Kavil, kendi içinde düzeni olmayan bir yayındır.
Dergi çıkarmanın ne gibi zorlukları var ya da zorlukları var mı? Destek görüyor musunuz?
Elbette zorlukları çok ama dergiyi elinize aldığınızdan itibaren bu zorlukları unutuyorsunuz. Yaşanılan bütün sıkıntılar bir anda siliniyor gözünüzden. Farklı bir bağımlılığı var. Manevi desteğimiz kadar maddi destek görmedik. Dolayısıyla ele geçen her Kavil’de hayattan verilmiş fedakârlıklar söz konusudur.
Kavil, Konya’dan ses veriyor. Konya’da dergiye, dergiciliğe ilgi nasıl?
Evet… Konya son yıllarda İstanbul ve Ankara ile birlikte ses vermeye başladı. Bu manada Konyamızda dergiler ve fanzinlerin buluştuğu akşamlar düzenlendi. Güzel ve kayda değer ilgiler gördü. Çevre şehirlerden bu konuda takdir alıyoruz. Tahmin edildiği üzere genç insanlardan ilgi var. Ama Konya’dan daha fazlasını da beklemiyor değiliz.
Usta isimlerin yanında genç isimlere de şans veriyor musunuz? Dergiye ürün göndermek isteyen okuyucularımıza bu konuda neler söyleyebilirsiniz? Yayın kriterleriniz nelerdir?
Ustalık insanların bakış açısına göre değişebilir. Belli bir yazar kadromuz yok, olsun da istemiyoruz. Kavil’in amacı Konya semalarından genç kalemleri tanıtmaktır. Önemli olan edebiyatı insanlara sevdirebilmektir. Çünkü birçok insan edebiyatı hâlâ okullarda öğrenilen müfredattan ibaret zannediyor. Bununla birlikte elbette dışarıdan yazılar, şiirler, denemeler, öyküler ve tanımlanamayan türler kabul ediyoruz. Beğenileceğini düşündüğümüz eserleri yayınlıyoruz. Bunun için, merak edenler kavildergisi@hotmail.com adresine eserlerini gönderebilirler.
Her derginin okul olma gayesi vardır. Kavil okuru ve yazarıyla neler yapıyor bu bağlamda?
Hiçbir gayemiz yok. Elbette düzen sağlandığı takdirde ilerleme görülür ama belli planlar yapmak bizi zorlayabilir. Ziyadesinde okur kesimimizle hiç bir araya gelmedik. Yaz aylarında güzel bir çay faslı düşünüyoruz.
Sizce de edebiyatta hâlâ taşra-merkez ayrımı var mı?
Hayır, yoktur. Hatta taşra bu bağlamda daha bereketlidir. Çünkü Karac’oğlanlar, Aşık Veyseller buradan doğmuştur.
Kavil dergisine ulaşmak için ne yapmalıyız, dergiyi nasıl bulacağız?
Kavil’e ulaşmak için Konya topraklarına adım atmalısınız. Konya’mızda Endülüs kitap kahve, Enes Kitap Sarayı, Hüner Kitapevi, Tahir paşa camii kitaplığı, Nun Kitap Kafe’de bulabilirsiniz. Ayrıca 9. sayımızı Gebze’de Gezgin Bilişim Center’da bulabilirsiniz.
Kavil dergisi olarak projeleriniz var mı, okuyucu neler bekliyor?
Her an her şey olabilir. Her çıkan sayıda bir sonraki sayı için söz vermiyoruz. Ama inancımız ve gücümüz yerinde olduğu müddetçe buradayız ve çıkacağız…
Kavil’e yayın hayatında başarılar diliyoruz.