Orhan Turan’ın haberi
Son 10 yıldır tek kişilik hücrede ‘tecrid’ altında tutulan Mirzabeyoğlu; ‘Yukarıdakiler öyle istiyor diyerek yargılandım. Yukarıdakilere selam söyleyin!’ diye konuştu. Son 4 aydır yürümekten kesildiğini söyleyen Mirzabeyoğlu, ‘Amaçlarını biliyorum. Beni deli gibi göstermeye çalışacaklar’ dedi.
14 yıldır hapiste, son 10 yıldır tecrit altında… Suçunun ne olduğunu, onu yargılayan hakim bile çözemedi. 60’a yakın kitabın yazarı Salih Mirzabeyoğlu 14 yıllık tutsak hayatında ilk kez Yeni Şafak’a konuştu. Mirzabeyoğlu, Yeni Şafak’ın Bolu F Tipi Yüksek Güvenlikli İnfaz Kurumu’nda yüz yüze yapılan 4 saatlik görüşmede yargılama sürecinden başlayarak günlük yaşamını anlattı. ’14 yıl geçti. 9 yıldır da hücrede yaşıyorum. Geçmişe baktığımda itibarsızlaştırma, aşağılamanın bir arada olduğu bir süreç görüyorum 28 Şubat böyle bir şey… Beni sorgulayanlar ‘Yukarıdakiler öyle istiyor’ diyerek yargıladı’ diyen Mirzabeyoğlu, bundan sonraki yargı süreciyle ilgili olarak, ‘Bu kadar hukuksuzluğa uğramış bir adam olarak ne düşünebilirim ki…’ diyor. Telegram yoluyla yıllardır işkence maruz kaldığını söyleyen Mirzabeyoğlu, ‘Beni bu yöntemle delirtmiş gibi göstermeye çalışıyorlar. Amaçları itibarsızlaştırmak’ diyor.
14 YIL SONRA İLK KEZ
Burası ‘Bolu F Tipi Yüksek Güvenlikli Cezaevi’… Yuvarlak bir masa etrafına muntazam dizilmiş üç sandalye… Kırmızı karton kapaklı bir defter ve tükenmez kalemle o masada bekliyorum. ‘Acaba ne kadar yaşlandı. Elleri titremeye başlamış mıdır?’ diye içimden geçirirken, mahkum ve tutukluların ziyaretçi odasına giriş yaptıkları demir kapı açılıyor. Önce açık mavi gömleği üzerinde apoletlerin olduğu genç bir infaz memurunu görüyorum. Ardından bir memur daha… Bana ‘mahkumla ilgili’ bir şeyler söylemeye geldiklerini düşünürken, ardından saçları ensesinde Mirzabeyoğlu görünüveriyor.
‘NASILSIN’ DİYE O SORDU
Cezaevi öncesi fotoğraflarda siyah saçlarıyla aklıma kazınan Mirzabeyoğlu, 48 yaşında iken tıkıldığı bu hücrede şimdi 62 yaşında ama düşündüğümden daha dinç gözüküyor. Kalemi defteri bırakıp ayağa kalkıyorum. Aradaki 3 metreyi ağır adımlarla yürüyerek bulunduğum masaya doğru, hafif tebessüm eşliğinde gözlerime bakarak ilerliyor. Hiçbir şey söylemeden gözlerine bakıyorum.
Kendimi tanıtmayı unuttuğum o andan sonra adımı ancak söyleyebiliyorum. ‘Nasılsın’ sorusunu ise önce ben değil o soruyor. Utandığım için ‘İyiyim’ bile diyemiyorum. Garip bir his… Bir dahlim var mı bilemem ama sanki olup biten ne varsa kendi hesabıma düşen bir sorumluluğu yerine getirmemişim gibi hissettiriyor yaşadıklarım.
YARGI HİÇ BU KADAR HIZLI OLMAMIŞTI
Türkiye’de şikayet edilen yargılama uzunluğu bir anda tarih olmuş, 1998’de başlayan yargılama 2003’te noktalanmıştı. 99 suçun faili birkaç yılda sadece bir tek adamın üzerine yıkılarak bulunmuştu. Davanın ilk hâkimi olan Sedat Karagül, emekli olduktan sonra, DGM hâkimliği sırasında hep baskı gördüğünü itiraf edecekti. Bu yüzden Adalet Bakanlığı’nın açtığı davadan dolayı da tazminatla cezalandırılacaktı. Davayı bir an önce sonuçlandırmadığı için dönemin Adalet Bakanı Hikmet Sami Türk tarafından görevden alındı. Ancak vitrindeki sebep, hatalı kararlardan dolayı görevden alındığı’ yönünde olacaktı.
‘ÖRGÜTSEL FAALİYETİ YOKTUR’
Önce Metris, Kartal F Tipi ve son olarak Bolu… Yıllarca bir tür zihin kontrol yöntemi olan Telegram işkencesine maruz kaldığını söyledi. Geçtiğimiz 22 Ocak’ta annesi vefat ettiğinde onu hiç kimse duymadı. Hatta gözaltına alınmadan önce, yakalanması için talimat gönderen Adana Devlet Güvenlik Mahkemesi’nin talebine İstanbul DGM ‘Kendisi kitap basan, dergilerde makaleleri çıkan bir şahıs. İstanbul hudutları dâhilinde hiçbir örgütsel faaliyete katıldığı, talimat ve emir verdiği bilgisi yoktur’ diye cevap verdiğinde bile O’nun sesini kimseler duymayacaktı.
Beni sorgulayanlar iBDA-C’nin ne olduğunu bile bilmiyordu
‘Tarih 28 Aralık 1998… Saat 14.30… Yer Tuzla… O zaman için ilkokula giden çocuğumu okuldan almak için bekliyorum… Çocuk okuldan çıkıp, onu beklediğim caddenin karşısına geliyordu ki, hızla yaklaşan birkaç sivil otomobil, ani bir frenla ikimizin arasına giriverdi. Hatta araç biraz daha geç frene bassaydı, çocuğuma çarpabilirdi. Otomobilden inen kişiler hiçbir kimlik, arama, yakalama vb. karar ibraz etmeksizin "gidiyoruz’ dedi… Onlara "ne demek gidiyoruz, siz kimsiniz?" deyince, "kim olduğumuzu şubede görürsün" diyerek ellerime kelepçe, gözüme bandaj takıp beni İstanbul Terörle Mücadele Şubesi’ne götürdüler. Terörle mücadelede günlerce gözaltında kaldım. Sorgudan geçirildim. Dönemin İstanbul İl Emniyet Müdürü Hasan Özdemir ve savcı olduğunu tahmin ettiğim dördüncü kişi de sorgu sürecine katıldı. Bizim dava başı sonundan belli bir tiyatroydu. Zaten bunu açıkça da ifade ettiler. Komiser Bahri bana, ‘Aslanım, kimse kitaplarını okumayacak. Buradan savcının önüne ne giderse o…’ diyerek, bu sorgulamanın asıl amacına dair işareti veriyordu. Bizi hiç tanımadıkları sordukları sorulardan belliydi… O güne kadar yazdığım onlarca kitabın birini bile okumamışlardı. İBDA’nın ne olduğunu bile bilmiyorlardı.
LİDERSİZ ÖRGÜT OLUR MU…
Terörle mücade kapsamında gözaltına alındım. 4-5 gün gözaltında tutuldum. Hakkımda açılan davanın mahkeme kararında ise ‘Kumandan Salih Kod Salih İzzet Erdiş’in örgüt mensuplarının gerçekleştirdiği eylemlere doğrudan doğruya katıldığı tespit edilememiş olmakla beraber… Lidersiz bir örgüt düşünülemediği gibi örgüt mensuplarının gerçekleştirdiği eylemlerden de örgüt liderinin sorumlu tutulmaması eşyanın tabiatına aykırı düşer’ ifadeleri yer aldı.
Jandarmanın copuna çarptı
Tutuklandıktan sonra 6 ay boyunca duruşmalara katılmayan Mirzabeyoğlu için 25 Ocak 2000’de sabaha karşı, Metris Cezaevi’ne büyük bir operasyon yapıldı. Noel Baba operasyonu ile Mirzabeyoğlu’na kaydadeğer bir ‘yeni yıl hediyesi’ verildiği düşünülüyor olmalıydı. Mirzabeyoğlu adliyeye getirildiğinde, ağır işkenceden geçtiği anlaşılıyordu. Ayakta zor duruyordu, saçı sakalı zorla tıraş edilmişti. Yüzü kanlıydı. Medya olayı, ‘Metris’in üç aslanı yolunmuş tavuk’, ‘İşte bu kadar’, ‘Kafasını jandarmanın copuna çarptı’ gibi başlıklarıyla verdi. Akıl tutulması gibi atılan manşetlerin en dikkat çekeni Star Gazetesi’nin 27 Ocak 2000 tarihli ‘Tıraş olurken yüzünü kesti’ başlıklı manşeti oldu. Gazete işkenceyi alaylı bir üslupla 10 başlıkta veriyordu: ‘1- Jandarma koğuşa dalınca uyanıp alnını ranzaya çarptı. 2- Sendeleyerek kalktı, ayağı kayınca burun üstü düştü düştü. 3- Kalkayım dedi, uyku sersemiydi. Dipçiğe gözünü vurdu. 4. Kendini topladı. Kapıdaki askılığı görmedi, kulağını taktı. 5. Jandarma sıkı sıkı sarılınca boynuna kan dolandı. 6. Koğuştan çıkıyordu, kapıyı açık zannetti…
28 Şubat: Aşağılama itibarsızlaştırma ve yıpratma
Mirzabeyoğlu, muhabirimizin "28 Şubat size ne hatırlatıyor" sorusuna ’14 yıl geçti. 9 yıldır da hücrede yaşıyorsunuz. Geçmişe baktığınızda manzara size ne söyletiyor’ diye soruyorum. ‘İtibarsızlaştırma, aşağılamanın bir arada olduğu bir süreçti’ cevabı verdi.
Yürümekten kesildim dışarı çıkamıyorum
‘Günüm, Telegram’ın bendeki etkisine göre değişiyor. Üç hücrenin ortak kullandığı bir havalandırma var. Her gün 13.00 ile 16.00 arasında buraya çıkılabiliyor. Ancak saat 13.00’e geldiğinde, ben çıkmak istesem de Telegram’ın üzerimde bıraktığı etki sebebiyle bitkinlikten o havalandırmaya çıkacak halim bile olmuyor. 4-5 aydır yürümekten kesildim. O yüzden dışarıya çıkamıyorum. Kimi zaman namaz kılarken bile Telegramcıların sözlü ve fiilî tacizlerine uğruyorum. Meselâ secdeye varıyor, "Subhanerabbiyel alâ…" diyorum… O ânda bile, küfürlü sözlerle karşılık veriyorlar. Bu yüzden namazlarımda zorlanıyorum. Bazen namazımı kesmek durumunda kalıyorum. Kur’an okurken, özellikle bazı harfler üzerine geldiğimde adeta şok uyguluyorlar. Genelde saat 17.00’de yatıyorum. Akşam saat 20.00’de sayım yapılıyor. Sayım sonrası 22.00’den sabah 6-7’ye kadar yazı yazıyorum. Ancak bu sistematik değil. Telegram’dan dolayı bu program kimi zaman tam tersi şeklinde gelişiyor. Bazı günler hiç yazamıyorum."
Başı sonu belli tiyatro
Ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasına çarptırılan Mirzabeyoğlu, "Ne yaptınız da bu cezayı aldınız" sorusunu şöyle cevapladı: Bu süreç öncesinde, beni şu anda nasıl görüyorsanız, sivil hayatımda da aynı yaşantımı sürdürüyordum. Yani yazıyordum. Benim niyetim belli. En başında ben Müslümanım. Hayatımı buna göre şekillendiririm. Böyle olduğuna göre yazdıklarım da bu çizgide şekillenir. Şimdi ben de size subjektif bir takım yargılarla yaklaşabilirim. Buraya benimle görüşmek için gelmişsiniz, sizi polis de göndermiş olabilir. Savcı tarafından görevlendirilmiş de olabilirsiniz. Bir kere, ben öyle görmek istedikten sonra size bu ön yargıyla yaklaşır ve her hareketinizi bu kurguya nispetle değerlendiririm. Tekrar ediyorum; bizim dava, başı sonundan belli bir davaydı, bir tiyatroydu…
Sokakta yakaladılar hücrede basıldı dediler
Bizim davada sürecin nasıl işletildiğine dair televizyon haberleri, en bariz örnektir. Ben Tuzla’da, evimin yakınındaki okulun önünde saldırıya uğradım, gözaltına alındım. Ama buna rağmen birçok tv. kanalı haberi çok farklı bir şekilde verdi. Meselâ zannediyorum Show TV’deydi… Haber, ‘Hücre evine baskın’ başlığıyla geçti… Haberde, sanki aranıyorduk, sanki kaçıyorduk ve sanki kaçtığımız yerde yakalanmışız gibi göste-rildik… Yakalandığımız yer olarak da koyun ağılı gibi bir yeri gösteriyorlardı… Benimle birlikte Saadettin Ustaosmanoğlu’nu da almışlar, güya korumammış. Oysa ki Mahmut Ustaosmanoğlu’nun yeğeni olan S. Ustaosmanoğlu’nu o zamana kadar ilk ve son kez Bursa’da görmüştüm. Ben İstanbul’un bir ucunda ikamet ediyordum. O ise Fatih’te… Ve buna rağmen benim korumam olduğu söylendi.
Komiser Bahri, araya İBDA-C sıkıştır
Gözaltına alındığım Aralık 1998 tarihi, Ramazan ayına denk gelmişti. Kimi zaman 14 saat aralıksız sorguda kalıyordum. İrademi kırmaya çalışıp, tüm suçları üzerime yıkmak niyetindeydiler. O kadardı ki, ifademi yazıya döken Komiser Bahri’nin yanında bulunan bir diğeri Bahri’ye, ‘Bu ifadelerden birşey çıkmaz. Araya İBDA-C falan sıkıştır’ tavrıyla ifadelerimi çarpıtıyordu. Günlerce süren polis safahatı, ardından savcılık, bir de oruçlusun… İnsan bir müddet sonra öyle bitkin düşüyor ki, ‘ne olacaksa olsun’ aşamasına gelebiliyor.’
Bu kadar hukuksuzluğa ne diyebilirim ki
Geçtiğimiz ay CHP milletvekili Veli Ağbaba’nın kendisine yaptığı ziyareti değerlendiren Mirzabeyoğlu, şöyle konuştu: "Evet Veli Bey, avukatıyla ziyarete gelmişlerdi. Kendilerinin bu ziyareti sadece bana özel değildi elbette ancak beni de ziyaret etme nezaketini gösterdiler. Ben kendisine teşekkür ettim. Buradan ne çıkar ne çıkmaz. Önemli değil. Bu kadar hukuksuzluğa uğramış bir adam olarak ne düşünebilirim ki… Siyaset; bir keyfiyet işidir. Keyfiyeti getirmenin işidir. Kim, hangi keyfiyete mâlik olarak ne getirecek… Sistem çapında kim, ne teklif ediyor. Evvelâ bunun konuşulması ve ortaya koyulması lâzım. Basit itiş-kakışların haricinde birşey yok. Çünkü olması gerekene dair kimsenin söyleyecek birşeyi yok. Hücremde bir televizyon var. Telegram’ın yoğun olduğu zamanlar tv. işkenceyi daha yoğunlaştırıcı bir etki yapabiliyor. O yüzden çoğu zaman televizyon seyretmiyorum."
YeniŞafak